Τα παρακάτω είπα στην ομιλία μου, στη συγκλονιστική συγκέντρωση στην
πλατεία Αγίου Βλασίου στο Ξυλόκαστρο, στις 28/2/2025...
Αυτό που γίνεται σήμερα σε όλη την
Ελλάδα και σε δεκάδες πόλεις του εξωτερικού δεν έχει προηγούμενο. Ποτέ
δεν έχουν γεμίσει ταυτόχρονα τόσες πλατείες, παρά μόνο στις 2 εθνικές
επετείους. Σήμερα μάλλον γεννιέται μια ακόμα επέτειος, ίσως λίγο διαφορετική.
Το έγκλημα των Τεμπών, αυτή η τραγωδία που στοιχειώνει τη χώρα και τις ψυχές
μας εδώ και 2 χρόνια, με τη θυσία 57 (;) ανθρώπων στο βωμό του
κέρδους και της διαφθοράς και η τόσο τσαμπουκαλίδικη δράση του Συλλόγου των
συγγενών των θυμάτων έδρασαν καταλυτικά ώστε να ξυπνήσει η κοινωνία μας από τον
λήθαργο που είχε πέσει τα τελευταία χρόνια. Ο αγώνας τους για δικαιοσύνη και
δικαίωση έχει συσπειρώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας. Είναι, αν μη
τι άλλο, πολύ εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει και χρήζει βαθιάς ανάλυσης και
προβληματισμού, ειδικά από τα πολιτικά κόμματα.
Σημαντικότατο ρόλο στην αφύπνιση της ελληνικής
κοινωνίας έπαιξε επίσης και η απαράδεκτη στάση της Πολιτείας, από τη στιγμή του
δυστυχήματος μέχρι σήμερα. Πρώτο και χειρότερο αυτής της χυδαίας διαχείρισης,
είναι το ανίερο ξεμπάζωμα και μετά πάλι μπάζωμα του χώρου του δυστυχήματος!
Μόνο αυτό να είχε γίνει και τίποτα άλλο από όλα όσα έγιναν από τότε για τη
συγκάλυψη του εγκλήματος, θα έπρεπε ήδη να είναι στη φυλακή πολλοί. Μόνο αυτό!
Δεν το χωράει ανθρώπου νους! Μεγαλύτερη ύβρις, με την αρχαιοελληνική έννοια,
δεν υπάρχει! Να παίρνουν τα μέλη των νεκρών με μπουλντόζες, μαζί με τα
συντρίμμια και να τα μεταφέρουν χιλιόμετρα μακριά, σαν μπάζα! Σε πιάνει τρέλα
μόνο να το σκέφτεσαι κι ας μην είχες κάποιον δικό σου άνθρωπο εκεί. Φανταστείτε
αυτούς που είχαν τα παιδιά τους! Αλλά η ύβρις ακολουθείται πάντα από τη νέμεση.
Την τιμωρία! Αυτή την τιμωρία που ζητά σήμερα όλη η Ελλάδα που
στέκεται μαζικά δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων και αυτό δεν πρέπει να
σταματήσει μέχρι την τελική δικαίωση. Μέχρι τέλους!!!
Και βέβαια μας ξυπνάνε και μας
εξοργίζουν όλα αυτά που έλεγαν και λένε, όλα αυτά που έκαναν και κάνουν ακόμα
και σήμερα, πρωθυπουργός, υπουργοί και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους.
Αυτοί οι σιχαμένοι σφουγγοκωλάριοι, που αποτελούν τη μεγαλύτερη ντροπή του
λειτουργήματος της δημοσιογραφίας. Φάσκουν και αντιφάσκουν, λέγοντας απίστευτα
μυθεύματα, συκοφαντώντας, απειλώντας και προσπαθώντας να σπιλώσουν πρόσωπα και
χαρακτήρες των αγωνιζόμενων συγγενών και όλων εμάς που στεκόμαστε δίπλα τους.
Σκαρώνουν ψεύτικα βίντεο, ψεύτικες πραγματογνωμοσύνες, που ευτυχώς
όμως ανεξάρτητοι επιστήμονες και πραγματογνώμονες, Έλληνες και
ξένοι, αποδομούν και κάνουν όλο το σαθρό οικοδόμημά τους να καταρρέει με κρότο.
Εδώ θέλω να πω λίγα λόγια, για το
έγκλημα των Τεμπών και τη διττή του υπόσταση.
Πρώτον, το απίστευτο γεγονός! Εν έτει
2023 δύο τρένα να πηγαίνουν στην ίδια γραμμή για πολλή ώρα και τελικά να
συγκρούονται, χωρίς κανένας να έχει πάρει χαμπάρι το παραμικρό! Το 2023!!! Που
μπορούμε από το κινητό μας να παρακολουθούμε πού είναι για παράδειγμα το
αυτοκίνητό μας ανά πάσα στιγμή. Κατά τ’ άλλα Ελλάδα 2.0!
Στο ερώτημα «μα γιατί έγινε αυτό;» τα
διότι είναι πολλά. Ας δούμε μερικά.
Διότι αυτή η ρημάδα σύμβαση 717 του
2014, που αφορά στην ασφαλή κίνηση των τρένων και έπρεπε να είχε υλοποιηθεί το
2016, δεν εκτελέστηκε ποτέ!
Διότι κανένας υπουργός Μεταφορών, από
τότε μέχρι σήμερα, δεν έλαβε υπ’ όψη του τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις των
μηχανοδηγών και της Ρυθμιστικής Αρχής Σιδηροδρόμων. Το αποκορύφωμα της
αδιαφορίας τους ήταν λίγες μέρες πριν το έγκλημα που ο Υπουργός Μεταφορών,
αυτός ο ανεκδιήγητος Καραμανλής, να κουνάει το δάκτυλο και να λέει ότι θα
έπρεπε να ντρέπονται αυτοί που έθεταν στη Βουλή θέματα ασφαλείας των
σιδηροδρόμων.
Διότι η ασφάλεια των πολιτών, η ασφάλεια
των πολλών είναι γι’ αυτούς δευτερεύον θέμα, μιας και πρώτα από αυτήν βάζουν
την κερδοφορία των λίγων και τις μίζες των ημετέρων.
Διότι ξεπούλησαν τους ελληνικούς
σιδηροδρόμους αντί πινακίου φακής, όπως ξεπουλάνε κάθε κοινωνικό αγαθό οι
κυβερνήσεις τα τελευταία 15 χρόνια. Εκατομμύρια ευρώ χάνονται και ταξιδεύουν,
αλλά αυτή η περίφημη Τηλεδιοίκηση δεν μπόρεσε να υλοποιηθεί ποτέ! Να σχολιάσω
και κάτι που αν δεν ήταν τόσο τραγικό το όλο θέμα θα ήταν το μεγαλύτερο
πολιτικό ανέκδοτο της σύγχρονης ιστορίας μας. 12 μόλις ώρες μετά το δυστύχημα
των Τεμπών, την 1η Μαρτίου του 2023 στις 12 το μεσημέρι, η πρωθυπουργάρα μας
είχε προγραμματίσει να εγκαινιάσει το Κέντρο Τηλεδιοίκησης Βορείου Ελλάδος.
Ναι, αυτής της Τηλεδιοικησης που δεν υπάρχει. Το επόμενο πρωί όμως αυτός θα την
εγκαινίαζε!!! Τι ζούμε ρε γαμώτο; Τι ανεχόμαστε; Τι έχουμε πάθει; Φανταστείτε
να είχαν προηγηθεί τα εγκαίνια του δυστυχήματος. Φανταστείτε τι θα είχε πει το
στόμα του για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων! Τυχερός ο άτιμος. Τυχερός…
Πάμε και στο δεύτερο σκέλος της
τραγωδίας των Τεμπών, που δεν είναι άλλο από την εμπορική αμαξοστοιχία και το
φορτίο φάντασμα που κουβαλούσε. Σε αυτό το φορτίο, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται
κυρίως όλη αυτή η επιχείρηση συγκάλυψης και όλα αυτά τα ανίερα και μαφιόζικα
που επακολούθησαν του εγκλήματος των Τεμπών. Ξεμπαζώματα, μπαζώματα, μυστήριοι
θάνατοι, ψεύτικα βίντεο κλπ κλπ. Σε αυτό το φορτίο οφείλεται το ότι δεν
μπόρεσαν οι οικογένειες των θυμάτων να πάρουν και να νεκροφιλήσουν τα παιδιά
τους. Γνωρίζω ότι το σημαντικό για να μην ξαναθρηνήσουμε ανθρώπινες ζωές είναι
να διορθωθεί το πρώτο σκέλος και αυτό διεκδικούμε πρωτίστως, αλλά αυτό το
φορτίο ανέδειξε τεράστια ζητήματα διαπλοκής, διαφθοράς και τα συγκοινωνούντα
δοχεία μαφίας και πολιτικής. Είχαμε διαβάσει τόσα για την ιταλική εταιρεία που
πήρε τους σιδηροδρόμους μας και τη σχέση της με την ιταλική μαφία, είχαμε
διαβάσει τόσα για την GREEK MAFIA, που ο δύστυχος
δημοσιογράφος Γιώργος Καραϊβάζ ερευνούσε και πλήρωσε με τη ζωή του όταν έφτασε
να ανακαλύψει σχέσεις μαφίας με υψηλά ιστάμενα στελέχη της αστυνομίας και των
υπουργείων και ξαφνικά με τα Τέμπη τα βλέπουμε να ζωντανεύουν μπροστά μας. Όμως
να το σταματήσω εδώ αυτό το θέμα γιατί δεν είναι της παρούσης και θα χαθεί το
νόημα της σημερινής κινητοποίησης αν συνεχίσω…
Στο δια ταύτα τώρα. Νέα επέτειος λοιπόν γεννιέται. Όμως εμείς μόνο επετειακά δεν πρέπει να δούμε το ζήτημα που αναδείχθηκε από το έγκλημα των Τεμπών και εννοείται τη στήριξη που χρειάζεται ο Σύλλογος Συγγενών των θυμάτων. Δεν λέει κάτι να μαζευόμαστε μια φορά το χρόνο και να τιμούμε τη μνήμη των νεκρών. Αυτό που έγινε κατά τη γνώμη μου στις 28 Φλεβάρη του 23, εκτός από την φονική έκρηξη του δυστυχήματος, είναι και μια κοινωνική «έκρηξη» που τίναξε τα κλουβιά απομόνωσης που είχαμε αυτοφυλακιστεί οι περισσότεροι. Η ζωή μας τα τελευταία 15 χρόνια πέρασε από πολλά στάδια. Μνημόνια, ξεπουλήματα δημόσιας περιουσίας, περικοπές μισθών και συντάξεων, ακρίβεια, κοινωνικοί αγώνες που κατέληξαν σε βαριές ήττες και μια διαρκής πάλη του μεγαλύτερου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας για επιβίωση. Όλα αυτά που τραβήξαμε μας οδήγησαν σε μια ιδιότυπη απομόνωση σηκώνοντας μοναχικά ο καθένας μας το σταυρό του μαρτυρίου του και μια βαριά απογοήτευση μας κυρίευσε ολοκληρωτικά. Ένα μεγάλο ποσοστό εγκλωβίστηκε στον πλασματικό κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ξεμπούκωνε μόνο εκεί. Με λίγα λόγια γίναμε η χαρά του συστήματος. Μόνοι, απογοητευμένοι και ακίνδυνοι. Και ξαφνικά με το ηλεκτροσόκ των Τεμπών, φαίνεται κάτι να ζωντανεύει. Σαν κάτι να αλλάζει και δεν πρέπει να το αφήσουμε να ξεθυμάνει. Πιστεύω ότι ο αγώνας των συγγενών των θυμάτων και η στήριξη που χρειάζονται και πρέπει όλοι μας να την παρέχουμε διαρκώς, μπορεί να γίνει η αφορμή να ξαναβρεθούμε. Όλοι εμείς που μας ενοχλεί αυτή η δυστοπία που ζούμε, η αδικία και η φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού πρέπει να στηριχτούμε σε αυτά που μας ενώνουν και να προσπεράσουμε αυτά που μας διαιρούν. Και ο αγώνας των συγγενών των θυμάτων μας ενώνει και είναι μια καλή ευκαιρία για να προπονηθούμε πάλι στην συλλογική δράση. Κι ας μην έχουμε όλοι την ίδια πολιτική ανάλυση. Κι ας μην εμβαθύνουν όλοι στην ουσία και τη γενεσιουργό αιτία όλων αυτών των προβλημάτων που δεν είναι άλλη από τον σύγχρονο, αχαλίνωτο και αδίστακτο καπιταλισμό. Όμως, ας προβληματιστούν όλα τα προοδευτικά κόμματα με τα αντανακλαστικά που επιδεικνύει η κοινωνία μας στο θέμα των Τεμπών και ας βρουν τρόπους να ενωθούν, έστω και κατά περίπτωση, για τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική οικογένεια. Για την υγεία, για την παιδεία, για την ακρίβεια, την ισονομία, για τις ασφαλείς μεταφορές και για τόσα άλλα που ταλαιπωρούν τους πολλούς. Το χρωστάμε στα παιδιά αυτά που είναι σήμερα εδώ. Το χρωστάμε και σε αυτά που έφυγαν έτσι άδικα. Πρόσθεση και πολλαπλασιασμός αδέλφια. Βαρεθήκαμε τη διαίρεση και την αφαίρεση. Βαρεθήκαμε. Ο αντίπαλος είναι παντοδύναμος αλλά εμείς, παρ’ ότι είμαστε πολλοί, είμαστε χίλια κομμάτια. Πάμε όλοι μαζί λοιπόν να στηρίξουμε μέχρι την τελική δικαίωση τον αγώνα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών και σίγουρα θα μπορέσουμε να καταφέρουμε κι άλλα. Πάμε μέχρι τέλους...
