Η "πουτάνα" η ζωή...

"Σουζάνα, η πουτάνα η ζωή", που λέει κι Τζιμάκος. Γιατί είναι πουτάνα η ρημάδα, ειδικά αν κοιτάς και λίγο γύρω σου. Αν δεν είσαι ηλίθιος (idiot, ιδιώτης) και σε ενοχλούν αυτά που γίνονται έξω από την πόρτα σου, έχεις πρόβλημα σοβαρό...

Γύρω μας αυτό τον καιρό γίνεται χαμός. Συναισθήματα οργής, λύπης, αμφιβολίας, φόβου, αγανάκτησης, ελπίδας και πόσα άλλα ανακατεύονται μέσα μας και κάνουν ένα χαρμάνι εκρηκτικό. Παρέα με τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση που όλο και σκληραίνει, ο ατμός ζεσταίνεται όλο και πιο πολύ και δεν ξέρω πόσο θα αντέξει η ατμομηχανή μας. Ώρες ώρες ζηλεύω τους ηλίθιους. Τους ιδιώτες. Αλλά μέχρι εκεί. Ζηλεύω, αλλά δεν μπορώ να τους μοιάσω. Η οργή περισσεύει αυτό τον καιρό και το μίγμα βγαίνει πορτοκαλί και όχι ροζ σαν το δικό τους.

Δυστυχώς, καταλήγω ότι αξίζουμε αυτά που περνάμε. Με λύπη το λέω, αλλά έτσι είναι. Θα μπορούσαμε να μην το επιτρέψουμε αυτό. Να μην επιτρέψουμε να επικρατήσουν τα λαμόγια, οι δήθεν και οι αναξιοπρεπείς ανάμεσά μας. Από χαμηλά, μέχρι τέρμα πάνω. Δεν το κάναμε όμως. Η πλειοψηφία από εμάς, προέταξε άλλες αξίες και αυτές υπηρέτησε. Το δίκιο, η ισότητα, το μέτρο, η αξιοκρατία, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η αισθητική, ο σεβασμός στον άνθρωπο και τη φύση, έφυγαν από τη ζωή μας και ξεχάστηκαν. Μεγαλώναμε για δεκαετίες γενιές "αγράμματων" παρτάκηδων, που επέτρεψε στις κάστες των επιτήδειων να μας οδηγήσουν στα σημερινά αδιέξοδα. Δεν προσέξαμε. Το πρώτο ζητούμενο τώρα, είναι να το καταλάβουμε και να αλλάξουμε ρότα. Προλαβαίνουμε. Μπορούμε.

Στο μίγμα υπάρχει και η ελπίδα. Ελπίδα που μεγαλώνει όσο πιο χαμηλά πέφτουμε, όσο πιο χαμηλά μάς σπρώχνουν οι εξουσιαστές. Η ελπίδα, όπως και η οργή, διογκώθηκαν προχθές στο Σύνταγμα. Για δύο ώρες, όσο πρόλαβα την ηρεμία, γέμισα μπαταρίες βρισκόμενος ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμο, που στα μάτια του είχε τη φωτιά. Τη φωτιά της ανατροπής, της αλλαγής (του εαυτού του πρώτα απ' όλα) και το πρόταγμα του "εμείς" αντί του "εγώ".  Αυτό εισέπραξα. Όπως και μετά τη χημεία, που έβλεπα τις χιλιάδες άσπρες φάτσες από τo Malox να κυκλοφορούν οργισμένες στα στενά. Κατάλαβα ότι είμαστε πολλοί. Είμαστε περισσότεροι, αποφασισμένοι και πρέπει να προσπαθήσουμε να κατακτήσουμε και ένα άλλο ζητούμενο. Τη νέα συνείδηση. Τη νέα συλλογική συνείδηση. Τη νέα κοινοτική συνείδηση.

Δύσκολος δρόμος, λαβύρινθος, αλλά πιστεύω ότι ποτέ δεν βρεθήκαμε πιο κοντά στην έξοδο. Μακάρι να μπορέσουμε να πάμε παραπέρα. Μακάρι ...τη Σουζάνα μου!

Ανδρέας Απ. Ζάρρος

ΥΓ1: Δεν έχω καμία, μα καμία, όρεξη να ασχοληθώ με την τοπική τραγωδία. Άλλες εποχές θα έγραφα σελίδες, για όσα ακούστηκαν στο τελευταίο ΔΣ. Δεν μπορώ όμως. Δεν έχω το κουράγιο. Άλλη φορά.

ΥΓ2: Και για να κλείσω με τα όμορφα, να πω ότι βγήκε το πρόγραμμα της 7ης Ροκ Συνάντησης Κιάτου (http://www.parakato.gr/2011/07/7h-rock-sinantisi-kiatou-video-line-up.html) και ανακοινώθηκε η ημερομηνία του 3ου Ziria Music Festival (26 & 27 Αυγούστου). Έτσι γιατί αν δεν γεμίζεις μπαταρίες, η Σουζάνα δεν παλεύεται...