Δεν είμαι στο Σύνταγμα. Δεν είμαστε "σύνταγμα"...

Δεν είμαι στο Σύνταγμα απόψε και τραβάω ζόρι. Καθηλωμένος στο Ξυλόκαστρο από γρίπη, παρακολουθώ διαδικτυακώς τη χαριστική βολή που θα μας ρίξουν. Αυτή η απόσταση και οι κάμερες των media, με βοηθάνε να τα δω λίγο από "ψηλά".

Στο Σύνταγμα δεν είμαι εγώ, αλλά είναι φίλοι μου. Άλλοι με το ΣΥΡΙΖΑ , άλλοι με το ΠΑΜΕ, άλλοι με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλοι με την ΕΛΜΕ, άλλοι με άλλα σωματεία, άλλοι ξέμπαρκοι. Άλλους θα τους δω αύριο και με άλλους, τους μακρινούς, θα επικοινωνήσω ηλεκτρονικώς.

Όλοι νιώθουμε, και θα νιώθουμε κι αύριο, οργή και αγανάκτηση. Όλοι δεν παραμυθιαζόμαστε με την αναγκαιότητα των μνημονίων και είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε αλλιώς τον κόσμο. Και τον μέσα μας και τον γύρω μας. Όλοι έχουμε αποθέματα ψυχής. Και είμαστε οι πολλοί, που νιώθουμε έτσι. Όμως μας κερδίζουν οι λίγοι, μάλλον εύκολα και είναι κρίμα...

Για να κερδίσουμε πρέπει να είμαστε όλοι και στο Σύνταγμα. Παρ' όλο που ένα χιλιοπαιγμένο και κακό θεατρικό σενάριο, με τη βοήθεια της χημείας, διαλύει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου σε λίγα λεπτά, πρέπει να είμαστε και εκεί παρόντες.  Αλλά πρέπει να είμαστε και κάθε μέρα ζωντανοί και μαχόμενοι, όπου και να βρισκόμαστε. Στο σπίτι, στη γειτονιά, στον καφενέ, στη δουλειά, παντού. Και πάνω απ' όλα να γινόμαστε"σύνταγμα", όταν χρειάζεται. 

Οι "πυροβολαρχίες", τα "τάγματα" των ανθρώπων και οι χιλιάδες μοναχικοί "ελεύθεροι σκοπευτές"

- που πονάνε από την έλλειψη δικαιοσύνης και δημοκρατίας 

- που προτάσσουν αξίες ξεχασμένες

-που καταλαβαίνουν ότι η "ανάπτυξη", που ευαγγελίζονται και υπηρετούν κάποιοι εδώ και δεκαετίες, είναι η καταστροφή της γης, του πολιτισμού, της αισθητικής, της ψυχής και του μέλλοντός μας

- που ονειρεύονται μιαν άλλη κοινωνία και έχουν τη διάθεση να αγωνιστούν γι' αυτό

αν ρίξουν τα μικρά τοιχάκια που τους χωρίζουν και ενωθούν, δεν θα μπορούν να νικηθούν από κανέναν. Πάντα όταν σκέφτομαι την αντιπαράθεση λίγων - πολλών μού έρχονται στο μυαλό τα λόγια του Υποδιοικητή Μάρκος. "Να αντιτάξουμε στην αφαίρεση και τη διαίρεση που χρησιμοποιούν οι παντός είδους εξουσίες, την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό". 

Είμαστε σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο και πρέπει να βγούμε. Οι σπίθες όλων μπορούν να φωτίσουν τη διέξοδο. Όταν βγούμε, θα διαφωνήσουμε πάλι για τον νέο προορισμό, αλλά μέσα στο λαβύρινθο, όσο και να τσακωνόμαστε γι' αυτόν, χαμένοι θα είμαστε και θα αργοπεθαίνουμε. Αν καταφέρουμε και βγούμε, θα είμαστε σοφότεροι και ίσως βλέπουμε καθαρότερα, ίσως και όχι. Αλλά να βγούμε, να πάρει η ευχή...

Ανδρέας Απ. Ζάρρος