Δεν έχει ανάγκη ανασύνταξης η λυκοφωλιά, του Βαγγέλη Ξέρα...

Δεν έχει ανάγκη ανασύνταξης η λυκοφωλιά

(Ένα κείμενο που δεν θέλει κανένας να δημοσιεύσει)

Αν κάνουμε λίγη ησυχία, αν ακουμπήσουμε το αυτί μας εδώ κοντά στο χώμα, θ' ακούσουμε, είμαι βέβαιος, το γογκητό των ανθρώπων των μεταλλείων μας, που νυχθημερόν σ' ακούραστες βάρδιες, με ακατάπαυστο κόπο και ακατανίκητη θέληση εργάζεται, με βραδύτερους θα έλεγε κάποιος ρυθμούς σε παλαιότερες εποχές, μα πάρα πολύ εντατικά τελευταία. Τι μεταλλεύεται η ηγεσία μας; Κανείς δεν μπορεί από τα πριν να το πει. Θα μας το πει με περίσσεια ευκρίνεια η ιστορία που τώρα απλά ιχνογραφείται και κάποτε με σαφήνεια θα αποτυπωθεί. Εμείς για την ώρα οφείλουμε ησυχία ώστε ν' ακούγεται στον πονεμένο κόσμο ο μόχθος της.

Ο προηγούμενος λύκος κυβερνήτης, μας υποσχέθηκε στο φόντο του Καστελόριζου,

ότι μας οδηγεί στην απανεμιά και τη σιγουριά του απάνεμου λιμανιού του Δ.Ν.Τ. Και στη συνέχεια εφόρμησε καταπάνω μας και όπως όλοι οι λύκοι, ξέροντας καλά τη δουλειά του, εκβίασε και εκφόβισε το κοπάδι.

 Άγρια καταιγίδα ξέσπασε στο "απάνεμο λιμάνι" και βρίσκεται σε απόλυτη εξέλιξη. Ο ανεμοστρόβιλος στον αέρα και η δεξιόστροφη δίνη στο έδαφος, μας έδωσε ήδη τους πρώτους μας ήρωες. Είναι οι χιλιάδες των ανέργων μας, οι χιλιάδες των φτωχών των συσσιτίων και τα τραγικά θύματα των εκδηλώσεων. Αλαφιασμένοι κι αποδεκατισμένοι, κάποιοι από μας σταμάτησαν ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο λόφο της αριστεράς, κάποιοι πήγαν Κεντρικά Και Εξής, κάποιοι πήγαν αριστερότερα και κάποιοι στην πίσω πλευρά του λόφου. Και η λυκοφωλιά για να μη μπορεί το κοπάδι να ανασυνταχθεί, δυναμώνει την ένταση του ανεμοστρόβιλου, για να μην ακούγονται οι φωνές μας. Είμαι σίγουρος πως κάποιες εναγώνιες φωνές υπάρχουν και στις άλλες πλευρές του λόφου κι ο φονιάς στρόβιλος δεν αφήνει ν' ακουστούν.

 Η ηγεσία μας έφερε στην επιφάνεια τα πρώτα μεταλλεύματα. Το ανακοίνωσαν οι ντελάληδες σ' όλες τις πλευρές του λόφου. Και μάλιστα άφησαν να διαρρεύσει ότι κάθε μια τους έχει και διαφορετικό μετάλλευμα. Ακούγεται ότι έχουν χαλκό, ασήμι και χρυσό. Καινούρια εναγώνια προσπάθεια λέγεται ότι καταβάλλουν, γιατί όλες τους θέλουν να φτιάξουν μπούσουλες, για τούτον τον τιτανικό, όπως έλεγε κι ο πρώην λυκοκυβερνήτης και στον οποίο όλοι επιβαίνουμε. Γιατί, πάει λένε, στραβά το καράβι, φταίει ο μπούσουλας περισσότερο απο τον καπετάνιο και ο καινούριος μπούσουλας θα δώσει λύση κι ετούτος θα μας σώσει.

Κι εμείς σ' ετούτη την πλευρά του λόφου, σερνόμαστε σαν σκιές και ψιθυρίζουμε: "αντιστεκόμαστε και δεν πληρώνουμε". Κάποιοι επιχειρούμε να περπατήσουμε κόντρα στη δίνη της καταιγίδας. Αναγνωρίζουμε, πίσω απο τα εντάλματα πληρωμών, τα αποκρουστικά πρόσωπα των ντόπιων και ξένων λύκων, που μόνο στην αφαίμαξη του κοπαδιού στοχεύουν και φτάνει η κραυγή και η οιμωγή της απόγνωσής μας, ως την κορφή του λόφου. Ποιός μπορεί να μας ανασυντάξει; Η λυκοφωλιά δεν έχει ανάγκη απο ανασύνταξη και σεμινάρια. Είναι από τη φύση της φτιαγμένη, να ζει με αίμα και ξέρει που θα το βρεί. Μόλις αντιλήφθηκε, πως το κοπάδι μπορεί και αναγνωρίζει τον προηγούμενο λύκο κυβερνήτη, τον ανακάλεσαν στη λυκοσύναξη, τον έβαλαν στην εφεδρεία και καινούριο αμνοφόρετο λύκο ξαμόλησαν στο κοπάδι. Μειλίχιο και γαλήνιο, ντυμένο στην προβιά, αλλά λύκο, που ξέρει εξίσου και καλύτερα, να κάνει τη δουλειά του. Και είναι γνώριμος και νωπός ο ντορός του, στο προηγούμενο αποδεκάτισμά μας, όταν σε μία και μόνη επιχείρηση, ξεσήκωσε από το κόσμο μας, όλο το περίσσευμα του νοικοκυριού μας, ό,τι υπήρχε δηλαδή στ' αμπάρια και στο κατώι, το έχωσε στο χρηματιστήριο και το ενθυλάκωσε η ίδια λυκοσυμμορία.

Καινούριος ντελάλης βγήκε στην πιάτσα. Έφτιαξαν, λέει, το μπούσουλα και τώρα η μόνη μας ελπίδα, είναι ο καπετάνιος. Κι έφτιαξαν λέει, και χάλκινο μπούσουλα και αργυρό μα και χρυσό. Διαμάντια από πλευράς τεχνολογίας, ότι πιο τέλειο και σύγχρονο κυκλοφορεί, μαζεύτηκε η ομήγυρη και οι παρατρεχάμενοι και τους γυάλισαν και τους τρείς, εξίσου καλά. Χαρτί ιλουστρασιόν για τη διαφημιστική καμπάνια, πειθώ απο τον Πρετεντέρη και οποιονδήποτε έχει στα χέρια του και διαχειρίζεται τον ανεμοστρόβιλο, καινούριοι εκβιασμοί, ότι δηλαδή θα βρύμε το παχνί αδειανό, καινούριες ελπίδες στο μπούσουλα. Και έλεγε ο καθένας από τους κατασκευαστές, ότι μόνο ο δικός του μπούσουλας, δείχνει σωστά προς το βορρά, ότι μόνο μ' αυτόν θα βρούμε την πορεία κι αν θέλουμε τη σωτηρία μας, μετά τον Άι-Νικόλα, μόνο ο καινούριος μπούσουλας, το δρόμο θα μας δείξει. Κι αν θέλουμε την πορεία μας να βρούμε, απ' όσα ο μπούσουλας ορίζει, δεν πρέπει να χαθεί, ούτε καρτίνι.

Έμεινε ο έρμος ο Καρατζαφέρης, να φωνάζει δυνατά πρωί-πρωί και να ξορκίζει τ' όνειρο, μη τύχει του βγει αληθινό, μη τύχει και σμίξει το κοπάδι. Κι εμείς, είμαστε εδώ κι εκεί κι ολόγυρα του λόφου, για να τον καθησυχάζουμε και να του διαβάσουμε απ' τα μελλούμενα της ιστορίας, εκείνη που σας έλεγα απ' την αρχή, πως τώρα ιχνογραφείται. Σας διαβάζω λοιπόν:

"Έφτανε ο κλαυθμός του κοπαδιού, ως την κορφή του λόφου, κι έφταναν ίσα μ' εκεί οι φωνές, που έλεγαν, πως μόνο ενωμένο το κοπάδι, είχε ελπίδες να σωθεί. Μόνο αν σμίξουν, έλεγαν, θα μπορούσαν να κρύψουν απ' τους λύκους τα παιδιά τους, να σπρώξουν έτσι στα κλεφτά τον καιρό, για να μπορέσει η ράτσα να επιβιώσει, με την ελπίδα πως κάποιος ικανός, θα μάθει το κοπάδι να φυλάγεται. Δεν κατάφερε ποτέ να σμίξει το κοπάδι. Κάποιοι απ' τους μεγάλους, είχαν ήδη παραδοθεί στη μοίρα τους και καμία αντίσταση δεν έφεραν. Έγιναν όμως και πράξεις αυταπάρνησης, μεγάλες αποκοτιές, μα και γενναίες πράξεις αντίστασης, μέχρι και καινούριος Ζάλογγος εστήθη. Δίκαια ο μεγάλος θρήνος, ακούγονταν από το χώρο των παιδιών, που κανένας δεν μπορούσε να τους εξηγήσει το χαμό, πάνω στη νιότη τους. Το κοπάδι το αποδεκάτισαν και τόσφαξαν όλο οι λύκοι, με πρώτα τα παιδιά του, το αφάνισαν εντελώς και στο χασαπαριό κρέμασαν, αρματωσιές ανδρών, μα και τους τρεις μπούσουλες. Σήμερα, μπορούμε, με βεβαιότητα να λέμε ότι αυτοί που έφτιαξαν τους μπούσουλες, δεν έδωσαν καθόλου βάση στο αν δείχνουν σωστά ή λάθος, αλλά να είναι ιδιαίτερα γυαλιστεροί. Για αυτό και μόνο το λόγο, ο χάλκινος αντί να δείχνει το βαρδάρη, έδειχνε κάποιες καρέκλες κατά το σορόκο, ο αργυρός κάποιες καρέκλες κατά το μαΐστρο, και στο χρυσό που κατά τύχη έδειχνε σωστά, του έβαλαν απ' την ανάποδη το δείχτη κι έδειχνε κατά την όστρια. Μπορούμε με βεβαιότητα σήμερα να λέμε ότι ο μεταξύ τους πόλεμος ήταν για την καρέκλα κι όχι για το καρτίνι. "

Έτσι έχει η δική μου ιστορία, που σας την είπα σήμερα, με την ιδιαίτερη χωριάτικη προφορά μου, με την ελπίδα ότι μετέφερα εδώ, την αγωνία της μικρής κοινωνίας που ζω. Μα θα ήταν καλύτερα, αν συνοδεύονταν κι από το τραγουδάκι εκείνο του Χατζή: "μονολογούμε-μονολογούμε, μιλάμε έτσι για να μιλούμε".

Βαγγέλης ΞΕΡΑΣ