Αποχαιρετώντας τον Αργύρη Χιόνη…

Αποχαιρετώντας τον…

Ο Αργύρης ο Χιόνης , κρατούσε στα χέρια του τις άκρες από τα δυο νήματα που θα αναστήσουν κυριολεκτικά και μεταφορικά, την Ελλάδα. Το ένα νήμα οδηγούσε και οδηγεί πάντα στην αγάπη για τη γη και τα προϊόντα της. Η αγάπη για την γη, εμπεριέχει την καλλιέργεια της, με απόλυτο σεβασμό στις δυνατότητες παραγωγής του κάθε τόπου, όπως επίσης και τον σεβασμό στα υπόλοιπα ζωικά και φυτικά είδη. Δηλαδή η ανεξέλεγκτη χρήση φυτοφαρμάκων, λιπασμάτων και διαφόρων χημικών, στρεσάρει και δηλητηριάζει γη, παραγωγό και προϊόν. Όλα θυσία στο παιχνίδι για τα κέρδη των πολυεθνικών και τον παράλογο πλουτισμό για την υπερκατανάλωση... Ο Αργύρης ήταν ξεκάθαρα και κάθετα αντίθετος, σε αυτές τις πρακτικές. Η Ελλάδα προσφέρει –λόγω της γεωγραφικής της θέσης-, πάρα πολλές δυνατότητες στους κατοίκους της, γεωργούς και κτηνοτρόφους, για να παράξουν με αγάπη, εξαιρετικά προϊόντα και να αποκτήσουμε όσο γίνεται, αυτάρκεια στην τροφή. 

Το άλλο νήμα οδηγεί στον πολιτισμό, δηλαδή την καλλιέργεια του πνεύματος . Αυτό έκανε την Ελλάδα γνωστή στα πέρατα της οικουμένης. Η καλλιέργεια του πνεύματος όμως, δεν συμφέρει, βολεύει, εξυπηρετεί, την κάθε λογής εξουσία. Γιατί ποτέ, δεν θέλουν οι εξουσιαστές, σκεπτόμενους, με ανοιχτά μυαλά και ανοιχτούς ορίζοντες πολίτες. Και στις μέρες μας το βλέπουμε αυτό πάρα πολύ καλά με τις πολιτικές διάλυσης της ουσιαστικής παιδείας. Θέλουν πνευματικούς δούλους, φερέφωνα και υποχείρια των κάθε λογής διαπλεκόμενων πολιτικών, κοινωνικών και θρησκευτικών συμφερόντων. Θέλουν εκπαιδευμένους και καταρτισμένους, αλλά άνευ παιδείας και καλλιέργειας πολίτες. Θέλουν εξαρτήματα στις μηχανές τους και κρέας στους οικονομικούς και άλλους πολέμους τους. Γιατί αυτούς τους ανθρώπους, μπορούν εύκολα να τους μετατρέψουν και σε εργασιακούς δούλους, που θα εργάζονται μόνο για να εξυπηρετούν επίπλαστες καταναλωτικές ανάγκες, συντηρώντας το αδηφάγο τέρας του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού, σε όλες τις μορφές και τις αποχρώσεις του που κατατρώγει τα πάντα, σαν την φωτιά.

Ο Αργύρης, απολύτως συνειδητά, ευτύχησε να κρατά στα χέρια του και τα δύο αυτά νήματα, ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ σε όλους, τον δρόμο την ανάστασης της χώρας, μέσα από την ανατροπή. Γιατί αυτός ο δρόμος είναι και ανατρεπτικός, αφού ελαττώνει τις εξαρτήσεις από υλικούς και πνευματικούς «ταγούς». Είχαμε την ευκαιρία να ζει δίπλα μας. Δεν προλάβαμε μάλλον, να διδαχθούμε πολλά από τον άνθρωπο λογοτέχνη και καλλιεργητή.

Μας άφησε όμως με τον τρόπο ζωής του, το κυριότερο μάθημα, μακριά ΠΑΝΤΑ, από ματαιοδοξίες, επάρσεις και αλαζονικές συμπεριφορές.

Ας προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε τη γη και το πνεύμα και έτσι ο Αργύρης ο Χιόνης θα ζει πάντα στις καρδιές και την μνήμη μας.

Λουκάς Ψαράκης