Τώρα είναι πάλι η ώρα…

Πηδώντας τον πρόλογο γι’ αυτά που ζούμε και το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, θα μπω ευθύς στην πρότασή μου. Πρόταση που απευθύνεται κατ’ αρχάς στις συλλογικότητες που αποτελούσαν την «Πρωτοβουλία για τη σωτηρία του Κορινθιακού», τη «Συμπαράταξη Βοιωτών», το δίκτυο «Πολίτες κατά του λιθάνθρακα», τις συλλογικότητες δηλαδή από Αιτωλοακαρνανία, Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Αλμυρό, Αλιβέρι, Αττική και όλους τους πολίτες που συναντηθήκαμε σ’ εκείνον τον ωραίο αγώνα. Πρόταση όμως που απευθύνεται και σε κάθε πολίτη και συλλογικότητα που νιώθει και θυμώνει με αυτό που γίνεται.

Λέω λοιπόν: με μπούσουλα τον αγώνα κατά του λιθάνθρακα να οργανωθούμε πάλι και να αρχίσουμε τις δράσεις για την απελευθέρωσή μας. Τα συμπεράσματα και τα κεκτημένα από εκείνο το διάστημα είναι πολλά και σημαντικά και θα μας βοηθήσουν να κινηθούμε γρήγορα και αποτελεσματικά. Το πολιτικό πείραμα πέτυχε τότε, από πολλές απόψεις. Πέρα από το καλό αποτέλεσμα, καταφέραμε και ενώσαμε ανθρώπους από όόόόλο τον πολιτικό χάρτη και πάνω απ’ όλα δεν μείναμε στο όχι. Επεξεργαστήκαμε και καταθέσαμε συγκεκριμένη ενεργειακή πρόταση που αποτελεί και σήμερα οδηγό για την κοινωνία που επιδιώκουμε. Έτσι πρέπει να κάνουμε και τώρα. Να πούμε ένα μεγάλο όχι και να κάνουμε τη δική μας πρόταση ζωής.

Πέρα από τις αυτοοργανώσεις γειτονιάς, χωριού, πόλης, δήμου που είναι άκρως απαραίτητες (η ΔΕΗ ξεκίνησε τις διακοπές ρεύματος) πρέπει να δράσουμε και συλλογικά. Έτσι θα καταφέρουμε περισσότερα. Αυτό φοβούνται άλλωστε. Τη συνεννόησή μας.  Αν για το εργοστάσιο λιθάνθρακα μαζεύτηκαν 4.000 άτομα στη γέφυρα του Ρίου, φανταστείτε τι θα γίνει για το μνημόνιο και τους κατακτητές!

Σαν πρώτο βήμα προτείνω μία συγκέντρωση ανά νομό για να βάλουμε τις σταθερές και τις αξίες που υπηρετούμε, τους άμεσους στόχους και δράσεις και στη συνέχεια με μια προσυνεννόηση, να συναντηθούμε. Σίγουρα υπάρχουν πολλές νέες συλλογικότητες και πολίτες που θα προστεθούν και για μένα είναι βέβαιο ότι αν ξαναδικτυωθούμε θα κάνουμε ένα σημαντικό βήμα για να αλλάξουμε την κοινωνία μας.

Ας δείξουμε σε όλους ότι μπορούμε να αυτοοργανωθούμε και να συνεννοηθούμε. Αν οι πάνω δεν μπορούν, οι κάτω μπορούν …γιατί πρέπει ρε γαμώτο!!!

Μπορεί να μας έχουν ξαπλώσει στο καναβάτσο και να μας πατάνε, αλλά δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας κάνουν να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε. Κερδίζουν, προς το παρόν, γιατί είμαστε χώρια. Για πόσο όμως;

Δεν αναλύω περισσότερα. Δεν χρειάζεται. Περιμένω την άποψή σας…

Ανδρέας Απ. Ζάρρος

Ξυλόκαστρο

«Ύπτιος ποιητής

ιπτάμενο τραγούδι

ονειρεύεται.»

Αργύρης Χιόνης