8 χρόνια Αρμονική Ανάπτυξη...

Σήμερα, να με συμπαθάτε, αλλά θα μιλήσω λίγο για το «σπίτι» μας. Βλέπετε, η Πρόταση Δημοτών Ξυλοκάστρου «Αρμονική Ανάπτυξη», συμπληρώνει αισίως, τα οκτώ της χρόνια και αξίζει να της αφιερώσουμε λίγες αράδες.

Αρμονική, λοιπόν. Μια αυτοδιοικητικότατη συλλογικότητα, που άλλαξε και αλλάζει πολλά στον πολιτικό χάρτη του Ξυλοκάστρου και όχι μόνο. Παρ’ όλο που και στις δύο εκλογές που μετείχαμε (2002 και 2006) δεν εκλέξαμε δημοτικό σύμβουλο περικυκλώνοντας το 4%, ο λόγος, οι δράσεις και οι παρεμβάσεις μας, έχουν επιφέρει αλλαγές σε πολύ σημαντικά τοπικά ζητήματα, ενώ καθορίζουν κατά πολύ την «ημερήσια διάταξη». Φέραμε και φέρνουμε ακόμα στο επίκεντρο της συζήτησης, τη δημοκρατία, τη συμμετοχή, την τοπική ιστορία και παραγωγή, το τοπίο, το δημόσιο χώρο, τον πολιτισμό και το περιβάλλον.

Διαλέγοντας το δύσκολο δρόμο της αυτονομίας, της αξιοπρέπειας, του σχεδίου, του λόγου και της δράσης, αποδείξαμε ότι ο χρόνος ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις είναι το «μείζον» για εμάς και εκεί δίνουμε όλη την ενέργειά μας. Επιβεβαιώθηκε έμπρακτα και σε πολλές περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, το εξώφυλλο του έκτου τεύχους του περιοδικού μας, που έλεγε ότι ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΝΑ ΔΡΑΣΟΥΝ. Και τα τελευταία χρόνια έδρασαν πολλοί και για πολλά.

Φυσικά, δεν δρουν μόνο οι Αρμονίστας στην περιοχή. Σε πολλές δράσεις ακολουθούμε άλλους, σε πολλές μας ακολουθούν άλλοι, σε άλλες βαδίζουμε μόνοι μας και σε άλλες με παρέα. Ευτυχώς, είναι κι άλλοι που ενοχλούνται ακόμα. Ευτυχώς. Μας δίνουν δύναμη και κουράγιο.

Τα χρόνια που πέρασαν, οι «χαρές» και οι «λύπες» ήταν πολλές. Τα χιλιόμετρα ακόμα περισσότερα. Το ψάξιμο, το διάβασμα, το γράψιμο, τα τηλέφωνα, οι διαφωνίες, οι εντάσεις, η απογοήτευση, η χαρά της δημιουργίας, η ικανοποίηση της συμμετοχής και του αποτελέσματος, η οργή για το άδικο και το άσχημο… Άνθρωποι δυνατοί, άνθρωποι κουρασμένοι και λυγισμένοι, ανθρωπάκια, αλλά και Άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Όλοι και όλα μέσα στο «κόλπο» αυτό που ζούμε και διαμορφώνουμε συνάμα.

Πήγαμε και παραέξω από τα όριά μας. Συναντήσαμε κι άλλους και βαδίσαμε μαζί. Για τον Κορινθιακό, το λιθάνθρακα, τη χαμένη Αυτοδιοίκηση. Πάμε ακόμα. Αντέχουμε.

Είναι ωραίο να σκαρώνεις πράγματα. Να ψάχνεις τα όμορφα. Τόσο ωραίο, που σου δίνει δύναμη και αντέχεις τη σκληρή άμυνα που πρέπει να παίζεις συνεχώς, για να σταματήσεις τις συνεχείς επιθέσεις του άσχημου, του πρόχειρου και του ψεύτικου.

Πάει καιρός λοιπόν, από τότε. Πάει καιρός, που ξεκίνησε ο κύκλος της Αρμονικής, και δεν ξέρω πότε θα κλείσει. Μπορεί σύντομα. Ίσως το τέλος να είναι κοντά, αν κάτι καλύτερο ξεκινήσει. Αν οι ανάγκες όλων αυτών που ενοχλούνται, εκφραστούν γνήσια, καθαρά και χωρίς εκπτώσεις. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι αν κλείσει ο κύκλος, θα κλείσει για να ανοίξει ένας άλλος, καλύτερος. Η ανάγκη ύπαρξης αυτόνομων τοπικών κινήσεων μεγαλώνει, όσο οι εξουσίες απομακρύνονται και οι Αρμονίστας θα είναι παρόντες για πολύ ακόμα. Μπορεί με άλλο όνομα και με άλλον επικεφαλής, αλλά θα είναι εδώ. Έτσι κι αλλιώς οι ταμπέλες και τα πρόσωπα δεν μας εκφράζουν και το έχουμε αποδείξει.

Το μόνο ίδιο, που πάντα θα υπάρχει και θα μας οδηγεί είναι η αξιοπρέπεια. Είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας, αλλά είναι αυτό που προτάσσουμε και δεν το διαπραγματευόμαστε. «Για να κατανοήσει κάποιος τη δημιουργία και την εξέλιξη μας μέχρι σήμερα, πρέπει να μας εντάξει στην επαναστατική πια, διαδικασία της αξιοπρέπειας», που λένε κάποιοι φίλοι. Αυτό δεν αλλάζει, ούτε τελειώνει ποτέ. Χρόνια μας πολλά.

Ανδρέας Απ. Ζάρρος