Το χρονοντούλαπο ανοίγει…

Λίγο πριν την οριστικοποίηση του σχεδίου(;;;) «Καλλικράτης», στη δυτική Κορινθία η εκλογολογία έχει φουντώσει. Ποιος, πού, με ποιον και άλλα τέτοια «αμιγώς πολιτικά» ερωτήματα, βασανίζουν καθημερινά τα στέκια της περιοχής.

Το σκηνικό που διαμορφώνεται είναι αυτό που είχαμε προβλέψει, πέρσι τέτοιον καιρό. Σταυροφορία κατά των ανακτόρων. Ποιος θα καταφέρει να διώξει τους νυν άρχοντες, είναι το αποκλειστικό ζητούμενο! Δεν έχει και μεγάλη σημασία τι πιστεύει, τι θα κάνει και με ποιους. Σημασία έχει να φύγουν αυτοί, λένε πολλοί, …μα πάρα πολλοί πια! Σας θυμίζει κάτι αυτό, ε; 2002 ίσως; Όλοι μαζί, άσχετα αν συμφωνούμε ή όχι, αρκεί να φύγει αυτός!

Παρεμπιπτόντως, αν ενθυμείστε, οι σημαίες της σταυροφορίας του 2002 κατά του κ. Σκούρα, ήταν οι πολυκατοικίες και η αυταρχική διακυβέρνησή του. 8 χρόνια μετά όμως, οι πολυκατοικίες και ο αυταρχισμός, όχι μόνο παρέμειναν αλλά …χτύπησαν κόκκινο! Έτσι είναι! Αφού δεν ενδιέφερε τότε ποιοι θα έρθουν, παρά μόνο να φύγουν οι άλλοι, το αποτέλεσμα είναι σχεδόν φυσιολογικό. Και βέβαια, δεν είναι μόνο οι «σημαίες» της τότε σταυροφορίας που δεν ευοδώθηκαν. Ειδικά αυτοί που πίστεψαν ότι θα έπαιρνε «αριστερή στροφή» η διακυβέρνηση του δήμου, απογοητεύτηκαν οικτρά. «Φουρκέτα δεξιά» και ατελείωτη, είναι η οκταετία που περνάμε. Τέλος πάντων. Ας πρόσεχαν…

Το λυπηρό της υπόθεσης λοιπόν, είναι ότι το σκηνικό του 2002 ξαναστήνεται και σήμερα. Η παρούσα δημοτική αρχή, κατάφερε σε σύντομο σχετικά διάστημα, να διαμορφώσει ένα κλίμα σήψης και μίσους, με αποτέλεσμα να είναι πάρα πολλοί αυτοί που επιθυμούν την «παντί τρόπω και μέσω» απομάκρυνσή τους. Όπως δείχνουν σήμερα τα πράγματα, η πλειοψηφία των πολιτών είναι απέναντί της και δεν είναι λίγοι αυτοί που αδιαφορούν για τον επόμενο. Αρκεί να μην είναι αυτός, λένε. Φτου κι απ’ την αρχή δηλαδή…

Η νέα σταυροφορία, φυσικά πρέπει να έχει ένα γερό χαρτί για μπροστάρη. Ο ευσεβής πόθος πολλών σταυροφόρων, ήταν και παραμένει, η επιστροφή Σκούρα στο τιμόνι, αλλά δεν θα έχουν και πρόβλημα να στηρίξουν τον κ. Κουρτζή, αν το φέρουν έτσι οι συγκυρίες. Αρκεί να επιτευχθεί ο στόχος!

Ο κ. Κλαδούχος απ’ την πλευρά του, αν και το 2002 δήλωνε ότι 8 χρόνια είναι αρκετά για ένα δήμαρχο, μάλλον δεν ικανοποιήθηκε από την οκταετία του. Θέλει κι άλλο! Από την άλλη ο κ. Σκούρας δεν έχει αποφασίσει ακόμα, αν θα προσπαθήσει να «σώσει» την πόλη, από αυτόν που την «έσωσε» από τον ίδιο! Μπέρδεμα, ε; Ήδη τα πρώτα βέλη, έχουν πέσει εκατέρωθεν και μπορούμε όλοι να φανταστούμε το επίπεδο και τη θεματολογία της πολιτικής αντιπαράθεσης του φθινοπώρου. Θα ξεθαφτεί το τσεκούρι του πολέμου και όποιον πάρει ο χάρος…

Όπως καταλαβαίνετε, οσμή παρελθόντος, έχει ήδη απλωθεί πάνω από το δήμο μας. Η αποτυχία «παραγωγής» νέων στελεχών, όπως και νέων ιδεών, από τους δύο πόλους του Ξυλοκάστρου, είναι κάτι παραπάνω από φανερή. Όταν εν έτει 2010, η ελπίδα πολλών είναι δύο άνθρωποι που κυβέρνησαν τον τόπο τα τελευταία 24 χρόνια, (16 ο ένας και 8 ο άλλος), μάλλον το «έδαφος» δεν είναι γόνιμο. Δεν παράγει. Όχι ότι δεν δικαιούνται να υπάρχουν και να διεκδικούν, αλλά το φαινόμενο δεν είναι κι ότι το καλύτερο. Στην ιδιότυπη αυτή ΣΤΕΙΡΩΣΗ, έχουν βοηθήσει πολλοί παράγοντες, ενώ τις παρενέργειές της, τις βιώνουμε χρόνια τώρα, μέσα στο δημοτικό συμβούλιο, που αποτελεί τον καθρέφτη του κατήφορου που έχει πάρει η πολιτική ζωή του τόπου μας.

Ένας από τους λόγους που  συμβαίνει αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι γιατί οι περισσότεροι πολίτες αγωνιούν για λίγους μήνες κάθε 4 χρόνια και μετά δεν ασχολούνται καθόλου με τα κοινά. Δεν γνωρίζουν τι γίνεται μέσα στα δημοτικά συμβούλια. Πέφτουν στη λούμπα των εξουσιαστών και αφήνουν τους «ειδικούς» να κάνουν τη δουλειά. Ούτε μετέχουν στη λήψη των αποφάσεων, ούτε ενημερώνονται για τον τρόπο και τον σκοπό που λαμβάνονται αυτές. Έτσι, γίνονται εύκολα θύματα της προπαγάνδας και παγιδεύονται (εκουσίως), σ’ ένα «βολικό» παιχνίδι αντιπαροχής. Δώσε ψήφο, πάρε υποσχέσεις και ρουσφέτια. Το αλισβερίσι καλά κρατεί και απ’ ότι φαίνεται θα κρατήσει αρκετά ακόμα. Ο πολύς κόσμος θα εγκλωβιστεί πάλι στο αδιέξοδο αυτό και κάποιος σωτήρας ή κάποια παρέα σωτήρων θα κυβερνήσει τον τόπο μας, ανενόχλητη από το «πλατύ κοινό», αλλά αγκαλιά με επιχειρηματίες του χώρου (μελετητές, εργολάβους και σία)…

Το παράξενο είναι ότι τα αποτελέσματα της αδιαφορίας μας αυτής, τα διακρίνουμε και τα καυτηριάζουμε όλοι! Και σε τοπικό και σε εθνικό επίπεδο. Βιώνουμε την παρακμή (πολιτική, ηθική και οικονομική), που λειτουργεί υπέρ των λίγων, αλλά παρ’ όλα αυτά, επιμένουμε να τη στηρίζουμε και με την ψήφο μας, αλλά κυρίως, με την αποχή μας από τα κοινά.

Αυτό το αυτοκαταστροφικό παιχνίδι κάποτε πρέπει να σταματήσει και ίσως να είναι πιο εύκολο να διορθωθεί στην τοπική πολιτική έκφραση. Η μεγάλη πληγή της υπόθεσης, πιστεύω ότι δεν είναι η ψήφος. Είναι η αποχή κατά τη διάρκεια της τετραετίας. Μακάρι να μιλούσαν και να συμμετείχαν πολλοί και ας είχαν ψηφίσει ότι νάναι. Αφήστε που αν υπήρχε συμμετοχή, θα καθοριζόταν και η ψήφος ορθότερα. Μέσα από την ενεργοποίηση και τη ζύμωση, διακρίνεις εύκολα ποιοι είναι καλύτεροι, για να συγκροτούν το δημοτικό συμβούλιο και ποιοι είναι ακατάλληλοι. Αλλιώς θα ήταν τα πράγματα αν οι πολίτες γνώριζαν τι γίνεται εκεί μέσα. Άλλους θα έστελναν, είναι σίγουρο αυτό. Όμως, το δύσκολο πρόβλημα της εποχής είναι η ιδιώτευση και αυτό ισχύει και για τα τοπικά και για τα παραπέρα…

Για να κλείσω την πολυλογία μου, λέω: Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τα μαθήματα, τα παθήματα, η μνήμη, μπορούν να βοηθήσουν. Στο χρονοντούλαπο, που ανοίγει έτσι κι αλλιώς τέτοιους καιρούς, μπορούμε να κλείσουμε αρκετούς. Είναι πολλοί που το «αξίζουν» και αν το κάνουμε, θα έχουμε κάνει ένα μικρό βήμα. Δεν αρκεί όμως. Παράλληλα, πρέπει να μάθουμε να περπατάμε…

«...Όταν λέμε εγώ, δίνουμε όνομα στην ιστορία μας και τότε, με βάση αυτό, αρχίζουμε να μαθαίνουμε τις άλλες λέξεις... Κι όταν το εγώ συναντά το αυτός ή το αυτή και ανακαλύπτει ότι έχουν τον ίδιο πόνο, αρχίζει και δημιουργείται μια λέξη, η πιο δύσκολη στην ιστορία της ανθρωπότητας, η λέξη εμείς».

Μπορεί να βρισκόμαστε μακριά ακόμα από το να συνειδητοποιήσουμε τα λόγια του γερο-Αντόνιο, που χρησιμοποιεί συχνά ο υποδιοικητής Μάρκος και μας θύμισε πριν λίγες μέρες η Ελευθεροτυπία, αλλά η ατμόσφαιρα καθαρίζει και μπορούμε να διακρίνουμε πράγματα και καταστάσεις. Καταλαβαίνουμε, προς τα πού είναι η διέξοδος. Αρκεί να αποφασίσουμε να πάμε προς τα εκεί. Να σηκωθούμε και να περπατήσουμε. Αν συνεχίσουμε να μπουσουλάμε, όλο και κάποιος θα βρίσκεται να μας καβαλήσει…

Ανδρέας Απ. Ζάρρος