Σπύρο, με λίγα λόγια, ο Έλληνας έχει μάθει (τον έμαθαν) να καταναλώνει περισσότερα από αυτά που παράγει. Και όσο ενισχύεις τη κατανάλωση, δυστυχώς τα λεφτά πάνε σε μη παραγωγικούς σκοπούς (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπεινα γίνεται "επιλεκτική" τόνωση της ζήτησης, του χαμηλόμισθου, ο οποίος με τη σειρά του θα καταναλώσει σε "παραγωγικά προϊόντα" και όχι σε "καταναλωτικά", κυρίως εισαγόμενα. Υπάρχει ένας δημόσιος τομέας που χρειάζεται σίγουρα συμμάζεμα, πολύ συμμάζεμα. Ξεκινώντας από κει πιστεύω, προχωράς. Όταν χρεωκοπείς (ή "χρεωκοπείς" ή σε χρεωκοπούν, αυτή τη στιγμή λίγη σημασία έχει)βάζεις τάξη στα του σπιτιού σου, φταίμε και εμείς διαχρονικά (από τη στιγμή που συμφωνούμε οτι αποδεχόμαστε τους όρους του παιχνιδιού και συμμετέχουμε, άραγε μπορεί η Ελλάδα να βάλει τους όρους της? και θα είναι αυτό ρεαλιστικό, να βάλλουμε δηλαδή τους όρους μας μέσα σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία?)
2 σχόλια:
Εξαιρετικό άρθρο.
Δεν γνωρίζω αν όλα όσα λέει είναι ακριβή στο 100%, αλλά σίγουρα μας πάει στο κέντρο του προβλήματος.
Σπύρο, με λίγα λόγια, ο Έλληνας έχει μάθει (τον έμαθαν) να καταναλώνει περισσότερα από αυτά που παράγει. Και όσο ενισχύεις τη κατανάλωση, δυστυχώς τα λεφτά πάνε σε μη παραγωγικούς σκοπούς (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπεινα γίνεται "επιλεκτική" τόνωση της ζήτησης, του χαμηλόμισθου, ο οποίος με τη σειρά του θα καταναλώσει σε "παραγωγικά προϊόντα" και όχι σε "καταναλωτικά", κυρίως εισαγόμενα. Υπάρχει ένας δημόσιος τομέας που χρειάζεται σίγουρα συμμάζεμα, πολύ συμμάζεμα. Ξεκινώντας από κει πιστεύω, προχωράς. Όταν χρεωκοπείς (ή "χρεωκοπείς" ή σε χρεωκοπούν, αυτή τη στιγμή λίγη σημασία έχει)βάζεις τάξη στα του σπιτιού σου, φταίμε και εμείς διαχρονικά (από τη στιγμή που συμφωνούμε
οτι αποδεχόμαστε τους όρους του παιχνιδιού και συμμετέχουμε, άραγε μπορεί η Ελλάδα να βάλει τους όρους της? και θα είναι αυτό ρεαλιστικό, να βάλλουμε δηλαδή τους όρους μας μέσα σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία?)
Δημοσίευση σχολίου