Σάββατο 3 Απριλίου 2010

ΤΣΙΜΕΝΤΟαρπαχτικόκαστρο...

Θάλασσα πλατιά απλωμένη στον πλανήτη γυρισμένη, με άμμο, βότσαλα πλεγμένη……

Μια φορά και έναν καιρό, σε μια μικρή πόλη  στο κέντρο ενός όμορφου θαλάσσιου κόλπου που την έλεγαν ΞΥΛΙΝΟπαιδόκαστρο οι κάτοικοι ζούσαν αρμονικά και ήρεμα …
Τα παιδιά κυκλοφορούσαν άφοβα και ελεύθερα σε όλη την πόλη.
Έπαιζαν με τα νερά του Σύθα.
Κυνηγούσαν ψάρια και ερπετά στις εκβολές του.
Κρύβονταν στα καλάμια και έκαναν το πρώτο τους μπάνιο πολύ πριν την επίσημη έναρξη της θερινής περιόδου κολύμβησης..
Εξερευνούσαν το δάσος ανακαλύπτοντας κρυψώνες, πλάθοντας ιστορίες για δράκους καλούς και κακούς, πολεμιστές στις ζούγκλες, νεράιδες και ξωτικά μπλεγμένους στα κλαδιά των πεύκων και άλλα πλάσματα του παιδικού νου.
Όργωναν την πόλη και την εξοχή της με τα μισο-διαλυμένα ποδήλατα τους, χωρίς τον φόβο του τροχαίου  ή του ατυχήματος.
Κατέβαιναν από το Ζεμενό χωρίς φρένα και από την Ρίζα κάνοντας κόντρες..
Πήγαιναν από το ποτάμι στο σχολείο για ποδόσφαιρο και το ανάποδο.
Έπαιζαν, τρώγανε φρούτα από τα περιβόλια και λαχανικά από τα μποστάνια.
Κυλιόντουσαν στα χορτάρια και παίζανε λεμονοπόλεμο.
«Κυνηγούσαν» σαύρες, φίδια και βατράχια στα πέριξ του Σύθα.
Σκαρφάλωναν στου «Κατή  τον πεύκο» οσφραίνονταν το φρέσκο χώμα από το σκάψιμο του κήπου.
Έβλεπαν τα λουλούδια της αυλής  να ανοίγουν τα πέταλα τους και να ξεχύνονται τα χρώματα τους και τα αρώματα.
ΖΟΥΣΑΝ την παιδική τους ηλικία σε πλήρη αρμονία με την πόλη τους κατοίκους και την φύση.

Μετά, ήλθε η αναπτυξούλα….
Το σύνθημα δόθηκε από τους επαΐοντες της πόλης.
Έχουμε μένει πίσω!
Η ανάπτυξη μας προσπερνά!
Κάτι πρέπει να κάνουμε.
Μααα τι;
Οι ποιο σοφοί εκστόμισαν την μαγική λέξη που είχε σώσει την Αττική από την καταστροφή της ανθρώπινης πόλης.
Αντιπαροχή!
Οικοδομή – τσιμέντο –πολυκατοικία!
Και έπεσαν όλοι με τα μούτρα!
Παράλληλα με συνταγές ανωτάτης αρπαχτικής, ότι περίσσευε από το τσιμέντο των πολυκατοικιών έπεφτε γενικά στην πόλη.
Το ποτάμι τσιμεντο- κρύφτηκε.
Μαρίνα τσιμεντο-βραχίστηκε στις εκβολές του.
 Γήπεδα εκεί που ξυρίζει ο αέρας από την Ζήρεια απλώθηκαν.
Και διάφορα τραπεζο- μπετο-αρεστα έργα εξελίχθηκαν στην πόλη και στα πέριξ ενίοτε..
Τα παιδιά δεν χωρούσαν σε μια πόλη όπου μαζεύτηκαν μπετονιέρες και ξένοι.
Πολλοί ξένοι, αλλοδαποί και Έλληνες χτίζανε, γκρεμίζανε και ξεσκίζανε τις σάρκες του ξυλινοπαιδικοκάστρου.
Αυτό για χρόνια συνεχιζόταν κι ας άλλαζαν οι αρχηγοί και οι σερίφηδες.
Ο νόμος της μπετονιέρας ΝΟΜΟΣ!
Στο τέλος ο στόχος επετεύχθη.
Το όνομα το μισητό άλλαξε, από ΞΥΛΙΝΟπαιδόκαστρο έγινε ΤΣΙΜΕΝΤΟαρπαχτικόκαστρο!
Τα παιδιά κλείστηκαν σε αυτοκίνητα, διαμερίσματα, φροντιστήρια.
Στους δρόμους τα ποδήλατα τους αντικαταστάθηκαν από Μερσεντές, τζιπ μεγάλου κυβισμού, φορτηγά, μπετονιέρες κλπ.
Πλατείες, πεζοδρόμια και χώροι γέμισαν οχήματα.
Τον Σύθα δεν μπορούν να τον προσεγγίσουν, να ακούσουν τα δροσερά παραμύθια που κουβαλά από τις χιονισμένες κορυφές της Ζήρειας.
Τα μποστάνια και οι κήποι των μονοκατοικιών  μετατράπηκαν σε πενταόροφα με θέα.
Το δάσος έγινε απροσπέλαστο γιατί ζωντάνεψαν τα παιδικά όνειρα τους με τους άγνωστους..
Οι κάτοικοι δεν γνωρίζονται πια μεταξύ τους.
Δεν προλαβαίνουν κιόλας.
Η  αναπτυξούλα θέλει γρήγορους ρυθμούς. Μόνο έτσι σου χαρίζει τα καταναλωτικά αγαθά της…
Η ανωτέρω είναι και αχόρταγη. Επιβουλεύεται τα ορεινά.
Την ίδια την Ζήρεια. Θέλει και κει να απλώσει χέρι.
Τα τζιπ είναι ήδη εκεί και ανοίγουν δρόμους….
Τώρα την συνέχεια θα την δούμε σε άλλο παραμύθι .
Το ορεινό.
Το πεδινό τελειώνει εδώ και σας αφήνει χώρο, μήπως και ταξιδέψετε πίσω, γλυκά, στον χρόνο!

Λουκάς Ψαράκης

ΥΓ: Όσο για την πόλη μου εγώ δεν την γνωρίζω. Απ΄ όνειρο σίγουρα φριχτό, μια μέρα θα ξυπνήσω…

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο courrier χτυπούσε νευρικά το κουδούνι.Η παράδοση του πακέτου είχε καθυστερήσει.Μεγάλο Σάββατο πρωί,δεν του είχε ξανατύχει τέτοια λαχτάρα.Η πόρτα άνοιξε και το πακέτο παραδόθηκε.Ο παραλήπτης του δώρου έκατσε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και το ξετύλιξε αργά.
Σε λίγο κρατούσε στα χέρια του μια όμορφη λαμπάδα σε χρώμα λιλά,που γύρω της είχε τυλιγμένα σε μια κόκκινη κορδέλα μια μικρογραφία μπετονιέρας "κουρσάκι", ένα φτυαράκι κι ένα κασμά.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Υ.Γ. Τέτοια πολλά είχε να παραδώσει κι άλλα,Χρονιάρα Μέρα, ο courrier.

P.V είπε...

Μπράβο Λουκά… Μου θύμισες τη γειτονία που μεγάλωσα… 5 λεπτά από την Ομόνοια, μεσα στο πράσινο και στα περιβόλια, όπου κλέβαμε κάνα καρότο και μάθαμε μπάνιο στις στέρνες που έπλεναν τα λαχανικά.. ενώ το πρώτο μας ποδήλατο το είχαμε στα 16…

Τώρα αγνώριστη… τσιμέντο τσιμέντο τσιμέντο.. αυτή την ανάπτυξη ζήλεψε και το Τσιμεντόκαστρο…

Καλή μας Ανάσταση… χωρίς τσιμέντααααα…

ξυλινος είπε...

το ονομα των σερίφηδων

Jimis Skouros
Tony Athrafstos....

Ανώνυμος είπε...

yparxei kai allos serifhs pou ton lene psaraki

Ανώνυμος είπε...

σεριφηδες,υπηρχαν και θα υπαρχουν παντα.οι πολιτες,οι πολλοι,γιατι συνεχεια τους ανεχονται;ξερετε γιατι; γιατι ζηλευουν το αστερι του σεριφη.πολιτες του ξυλοκαστρου,ειστε αξιοι της μοιρας σας.
ο γυαλινος

Velos είπε...

Κάθε χρόνο γιορτάζουμε την Ανάσταση, μα τίποτα δεν ανασταίνεται.
Αντίθετα προσθέτουμε νέους θανάτους.
Μας ταξίδεψες ωραία Λουκά.

Ανώνυμος είπε...

Η λαμπαδα του fisherman ξερετε τι δωρο ειχε? μια μπετονιερα του μπομπ του σφουγγαρακι

Ανώνυμος είπε...

egvw file nomizw oti h lampada eixe dwro thn mpoulntoza tou pistevo