Ανώνυμοι ενοχοποιημένοι...

Όλο και σε περισσότερες συζητήσεις που κάνω με διάφορες παρέες, γίνεται φανερό ότι η παραγωγή ατομικών και συλλογικών ενοχών που ήταν στο φόρτε της τα τελευταία χρόνια της "κρίσης" (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ξαναφούντωσε τους τελευταίους μήνες.

Η αμηχανία στην οποία έχουμε περιέλθει οι περισσότεροι μετά τις τελευταίες εκλογές και η αναμφισβήτητη, για μένα, οπισθοδρόμηση που έφεραν στην κινηματική ζύμωση των τελευταίων χρόνων, έδωσαν νέα ώθηση στους μηχανισμούς παραγωγής ενοχών. Μπορεί να μην επηρεάζουν τους πάντες, μπορεί κάποιοι που θα έπρεπε να νιώθουν ενοχές να συνεχίζουν απτόητοι, αλλά ο πολύς κόσμος (ναι, αυτός που αν ενεργοποιηθεί μπορεί να αλλάξει το σύμπαν) δείχνει να επηρεάζεται πολύ. Είναι ώρα όμως να πάρουμε το μάθημά μας, να προσπεράσουμε αυτό το στάδιο και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Οι ενοχές, βάσιμες ή πλασματικές, αποτελούν ανάσχεση για τη συνέχεια που θέλουμε. Ας μάθουμε από αυτές και ας τις αφήσουμε πίσω.

Το τέλμα που έχουμε ξαναπέσει, και τα βαρίδια που έγιναν ...βαρύτερα μετά τον τελευταίο Ιούνη, θέλουν δύναμη, μυαλό και ψυχή για να ξεφύγουμε. Ας μην μένουμε στις ενοχές μας. Ας τις αποκωδικοποιήσουμε δημιουργικά και ας προχωρήσουμε...

Α.Α.Ζ.

ΥΓ: Απόσπασμα από το βιβλίο του Χριστόφορου Κάσδαγλη "Ανώνυμοι Χρεοκοπημένοι" και το κεφάλαιο "Το σάουντρακ της κρίσης", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

«…Οι ενοχικοί μηχανισμοί στον άνθρωπο έχουν άμεση σχέση με την κρίση. Σε ατομικό επίπεδο, ο άνεργος και ο χειμαζόμενος εργαζόμενος κι ο συνταξιούχος παράγουν πολύ περισσότερες ενοχές από όσες μπορούν να καταναλώσουν. Ενοχές απέναντι στα παιδιά τους, στην οικογένειά τους, μα πάνω απ’ όλα απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν φταίει η κρίση, το σύστημα, οι πολιτικές για το χάλι σου, φταις εσύ ο ίδιος, που δεν προσπάθησες αρκετά, που αμέλησες να προβείς σε συγκεκριμένες κινήσεις, που δεν φρόντισες για τις κατάλληλες διασυνδέσεις, που δεν ήσουν αρκετά έξυπνος, δραστήριος ή επιτήδειος τον καιρό των παχιών αγελάδων. Που υπήρξες τζίτζικας και όχι μέρμηγκας.

Σε δεύτερο χρόνο, ξετυλίγεται η διαδικασία των συλλογικών ενοχών. Με τα λάθη και τις παραλείψεις μας, την αλαζονεία και τον ξέφρενο καταναλωτισμό μας σκάψαμε το λάκκο μας, πριονίσαμε το κλαδί που καθόμασταν. Δεν παράγουμε τίποτα πια, παρατήσαμε τη γη των παππούδων μας ακαλλιέργητη για μια θεσούλα στο Δημόσιο, συνωμοτήσαμε με την εξουσία για να αποκομίσουμε ποταπά οφέλη, χρηματίσαμε και ίσως χρηματιστήκαμε, αφήσαμε το Θεό και προσκυνήσαμε τον Μαμμωνά. Φάγαμε την περιουσία των παιδιών μας, το μέλλον τους – πώς θα τα κοιτάξουμε τώρα στα μάτια;

Παρά την ιταμότητα, τον κυνισμό και το θράσος που τη διαπερνούν, η σύντομη ρήση του αντιπροέδρου, «Μαζί τα φάγαμε τα λεφτά», δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Πατάει ακριβώς στους μηχανισμούς παραγωγής ατομικών και συλλογικών ενοχών και τις αναπαράγει σε εκθετική βάση…»