Το Facebook, τα blog και οι υπόγειες διαδρομές…

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια

και με τους φίλους τους παλιούς

τριγυρνάμε στα σκοτάδια

κι όμως εσύ δεν μας ακούς.

Σε αμηχανία βρίσκονται οι εξουσίες με το διαδικτυακό παιχνίδι. Παιχνίδι που, προς το παρόν τουλάχιστον, είναι εκτός ελέγχου. Σε αμηχανία και τα παραδοσιακά, διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Η ενημέρωση δεν είναι πια αποκλειστική τους υπόθεση και αυτό έχει σοβαρές "παρενέργειες" στις μπίζνες.

Τα blog εξελίσσονται σε ζωντανά κύτταρα. Ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας, που τόσο έχει μεταλλαχθεί μέσα στα κλειστά δωμάτια της εξουσίας και τις αίθουσες των συμβουλίων. Οι «αντιπρόσωποι» ξεγυμνώνονται. Σιγά σιγά, αλλά ξεγυμνώνονται.

Δεν μας ακούς που τραγουδάμε

με φωνές ηλεκτρικές

μες στις υπόγειες στοές

ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε

τις βασικές σου τις αρχές.

Το Facebook, οι ομάδες και οι συζητήσεις, φέρνουν στην επιφάνεια γνώμες και ανθρώπους, που η εξουσία περιφρονεί και αγνοεί. Νέοι άνθρωποι, που π.χ. ποτέ δεν θα έμπαιναν σε μια αίθουσα δημοτικού συμβουλίου, εκφράζονται, μιλάνε δυνατά και δείχνουν μια δυναμική που όποιοι δεν τη λάβουν υπ’ όψη τους, θα έχουν πρόβλημα. Λαμπρό παράδειγμα, οι χίλιοι άνθρωποι του γκρουπ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΥΠΟΓΕΙΟ ΓΚΑΡΑΖ Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ. Αν θέλουν, ας τους αγνοήσουν.

Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε

τρώνε βρώμικο ψωμί

κι οι πόθοι τους ακολουθούνε

υπόγεια διαδρομή.

Έναν Γενάρη πριν αρκετά χρόνια, το 1997 νομίζω, έβρεχε δυνατά για μέρες. Ο υδροφόρος ορίζοντας ανέβηκε και έγινε ένα με την επιφάνεια. Τα υπόγεια πλημμύρισαν. Το νερό έσπασε τα τσιμέντα όλων των υπογείων της πόλης και βγήκε επάνω.

Κάποιοι τσιμεντώνουν τη δημοκρατία και αποφασίζουν για το μέλλον όλων μας, ως ειδικοί. Όποιος και με όποιον τρόπο, προκαλεί ή συμμετέχει σε συζήτηση για τα κοινά, ρίχνει νερό και ανεβάζει τον «υδροφόρο» ορίζοντα. Όσο και να τσιμεντώσουν, όταν το νερό γίνει πολύ δεν θα μπορούν να το σταματήσουν.

Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα

βάλε στα ρούχα σου φωτιά

βάλε στα όργανα φωτιά

να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα

η τρομερή μας η λαλιά.

Δεν θεοποιώ το μέσο, ούτε ωραιοποιώ την …από οθόνης παρέμβαση. Γνωρίζω και γνωρίζετε τα μειονεκτήματα. Εξυψώνω τη συζήτηση και τη συμμετοχή, υπερβάλλοντας ολίγον. Πιστεύω ότι είναι ένα βήμα, μια προσπάθεια, για να ανανήψει η δημοκρατία. Μια δημοκρατία που είναι σε κώμα βαθύ και έχει δώσει τη θέση της σε μια ολιγαρχία της κακιάς ώρας. Φτιασιδωμένης, αποκρουστικής και αναποτελεσματικής.

Κάποτε, η οργή και το νερό δεν θα κρατιέται στα δωμάτια. Θα βγει έξω και σιγά σιγά θα φτάσει και στις «κλειστές» και «σκοτεινές» αίθουσες των αποφάσεων και των συμβουλίων. Ελπίζω. Το εύχομαι. Το βοηθάω.

Ανδρέας Απ. Ζάρρος

http://www.youtube.com/watch?v=OvHjGzEXiWA