Καλό...

Μέσα σ' όλο τον ορυμαγδό των ημερών, ευτυχώς που γίνονται κάποια πράγματα και γελάει το χειλάκι μας. Σήμερα φρόντισε γι' αυτό ο Γρηγόρης Κλαδούχος με το άρθρο του ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΛΑΘΟΥΣ.
Αφού παρουσίασε την άποψή του, στρίβει απότομα και καταλήγει:

 "Δυστυχώς κάποιοι εκπρόσωποι στην περιοχή δεν το καταλαβαίνουν. Παίζουν με καταλήψεις μαθητών σε γυμνάσια και λύκεια. Αρχηγός αυτοδιοικητικής παράταξης τα ‘βαλε με πρόεδρο συλλόγου γονέων. Η πρόεδρος γονέων άλλου γυμνασίου επικύρωσε τη μομφή. Αντί να βγουν μπροστά, κολακεύουν τα παιδιά. Κρύβουν έτσι ενοχές τους. Καλοπιάνω κάποιον για να τον έχω μαζί μου."

Κρύβουμε τις ενοχές μας λοιπόν επειδή δε δεχτήκαμε την αυθαίρετη παρέμβαση γονέων στην κατάληψη των παιδιών και τα κολακεύουμε για να τα έχουμε μαζί μας!!! Ενδιαφέρουσα στροφή στο άρθρο και εξήγηση, κυρίως από ιατρικής πλευράς.

Όμως τα παιδιά πρέπει να αποφασίζουν μόνα τους για τα θέματά τους. Δεν πρέπει να τους επιβάλλεται τίποτα βιαίως και με το στανιό. Η μαθητική κοινότητα μπορεί να λύσει τα προβλήματά της χωρίς βία -οποιασδήποτε μορφής- και εξαναγκασμούς.

Επίσης στα παιδιά δύσκολα περνάς γνώση και εμπειρίες με τα λόγια. Πρέπει αρκετά πράγματα να τα βιώσουν για να τα καταλάβουν, κάνοντας πολλές φορές λάθη. Έτσι ήταν κι έτσι είναι.

Αρκετά πράγματα τα εμπεδώνουν αν τα βλέπουν να γίνονται. Η αγάπη π.χ. πώς διδάσκεται; Αν υπάρχει μες στο σπίτι. Αν αγαπάς τη μητέρα τους ας πούμε, το μαθαίνεις ν' αγαπάει κι αυτό.  Έτσι πάει.  Ως προς την πολιτική και την εκπαίδευσή τους ως πολίτες, το κυρίαρχο γι' αυτά δεν είναι αυτό που θα τους πεις, αλλά αυτό που κάνεις στη ζωή σου. Και δυστυχώς το παράδειγμα ζωής του αρθρογράφου ενισχύει τη βασική ασθένεια της εποχής που πλήττει κυρίως τους νέους και τους κάνει να λένε "όλοι ίδιοι είστε", "όλοι την πάρτη σας κοιτάτε", "άλλα λέτε άλλα κάνετε", "εκεί που φτύνετε γλείφετε" και όλα αυτά που τους οδηγούν στην ιδιώτευση και τη μη συμμετοχή.  Από λόγια έχουν μπαφιάσει τα παιδιά. Και ειδικά από κούφια...

Α.Α.Ζ.