Στην προηγούμενη ανάρτηση μιλάγαμε για το δάσος και το σύλλογο εθελοντικής δασοπροστασίας "ΚΥΛΛΗΝΙΟΣ ΑΔΩΝΙΣ". Αυτή η ανάρτηση, που μας στάλθηκε από μέλος του συλλόγου και Αρμονίστα από το Λουτρό, αφορά στην άλλη μάστιγα που απειλεί δασικές εκτάσεις, την καταπάτηση. Στο Άνω Λουτρό λοιπόν, κάποιος έβαλε φωτιά στα "γειτονικά" του πουρνάρια, με σκοπό να οικειοποιηθεί την έκταση. Μετά από διαμαρτυρίες κατοίκων, όπως μας πληροφορούν, επιλήφθηκε το Δασαρχείο για να σταματήσει την ..."επέκταση".
Μας γράφει ο φίλος μας:
"Η σταφίδα "ανήκει" στον καταπατητή. Ανάμεσα στη σταφίδα, που ας δεχτούμε ότι του ανήκει (απ' ότι είναι γνωστό δεν έχει κανένα στοιχείο ιδιοκτησίας), υπάρχει δρόμος και νότια του δρόμου ΥΠΗΡΧΑΝ μέχρι χθες πουρνάρια. ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΤΑ ΕΚΑΨΕ ΟΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΕΙ, ΚΑΘΟΤΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ, ΠΑΡΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΗΣ Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ. ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΚΟΝΤΑ ΕΝΑ ΣΤΡΕΜΜΑ. Θα είχε αποτελειώσει το θεάρεστο έργο του αν δεν είχε ειδοποιηθεί το δασαρχείο! Τό θέμα είναι ότι από αυτό το δρόμο περνά κάποιος που έχει σπίτι εκεί, εδώ και 20 χρόνια (αλλά τώρα χρησιμοποιεί έναν δίπλα). Στα σχέδια όμως εμφανίζεται και είναι ακόμα ορατός, όπως βλέπουμε στις φωτογραφίες!"
Οι πολίτες έχουν τα μάτια τους ανοιχτά...
3 σχόλια:
Όσο ανοιχτά και αν έχουν οι πολίτες τα μάτια τους, τα λαμόγια θα βρίσκουν το τρόπο τους. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία ζει μέσα στη μετριότητα, μέσα στη κακομοιριά, οι επιτήδειοι κυκλοφορούν με φουσκωμένα τα στήθια τους από περηφάνια για τα κατορθώματά τους, και τους τραπεζικούς λογαριασμούς επίσης, αποτέλεσμα της λαμογιάς τους!! Αθλιότητα ίσως να ήταν η σωστή λέξη και όχι μετριότητα. Κάποιοι θυμώνουν αλλά γρήγορα κουράζονται, και η σήψη μεγαλώνει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΟΔΟΣ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΑΓΗ!
Ανέβασέ μας...
ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ
Είναι ο κατήφορος πολύς ακόμα…
Εσείς, μ’ όλη τη θλίψη και το μόχθο σας
δεν τις κρατάτε τις κολόνες
Τα φώτα θα βουλιάζουνε…
Ο λόγος σας ο καθαρός, τα βήματά σας
θα μείνουνε μια χούφτα σπόρος
για τη γη,το χώμα,
τη νέα ζωή μέσα στο φως
Είναι ο κατήφορος πολύς ακόμα…
Τ.Μ.
Μια φορά και έναν καιρό ένας φίλος παλιός
που έτυχε να' ναι αλεπού λεει κι αυτός
θυμάμαι είχε πει μια ιστορία που' χε ακούσει παλιά
για έναν βάλτο που 'χε πάρει το φεγγάρι αγκαλιά.
Και μια αλεπού που έμενε εκεί
κλεισμένη χρόνια κι όλα αυτά σιωπηλή φυλακή
να παλεύει παντού λίγο χώμα να βρει
για να φυτέψει ένα σπόρο από στάχυ στη γη.
Ένα σπόρο από τους λίγους που' χε πάρει μαζί
μήπως και δώσει λέει στο βούρκο ζωή
και έσκαβε τόσο βαθιά φοβόταν λέει πως το χώμα
δεν είχε ακούσει τις ευχές της ακόμα.
Ή πως ήθελε λίγο απ' το όνειρό της να κλέψει
και κράταγε μέσα του ό,τι είχε φυτέψει
χωρίς βλαστάρι να βλέπει, να παίρνει καρπούς
και μοιάζαν ψεύτικα όλα της αλεπούς.
Μα έσκαβε ακόμα πιο βαθιά και που να δεις
όταν απάντησε η γη κι ο ήλιος της αυγής
για τον τελευταίο σπόρο που είχε βάλει απ' το όνειρό της
τότε κοίταξε ψηλά και ακούν ακόμα το ουρλιαχτό της.
Πήρε λοιπόν τους καρπούς και ενώ δεν είχε να φαει
τους έβαλε όλους στο χώμα και άρχισε να γελάει
και άρχισε λέει να βλέπει από τις στοίβες βουνά
είδε φεγγάρι και ήλιο να κυνηγιούνται ξανά.
Έτσι ξεχνούσε την πείνα, την κομμένη ουρά της
τα βρώμικα χόρτα που υπήρχαν κοντά της
βούταγε μέσα στη λάσπη έμοιαζε θάλασσα τώρα
είχε τριγύρω τα στάχια, χρυσαφίζαν σαν δώρα.
Και κάθε φορά που η γη γεννούσε
τα μάτια σήκωνε ψηλά στον ουρανό κοιτούσε
κι άφηνε το ουρλιαχτό της να φοβίζει τα πουλιά
που όταν νοιώθανε ζωή πέταγαν τόσο χαμηλά.
Μα φύλαγε τους σπόρους πιο πολύ κι απ' την ζωή της
το μοναδικό όνειρό της που ταξίδευε μαζί της
διάλεξε εκεί στον βάλτο να τ' αφήσει
και έσκυψε στη γη να της μιλήσει.
«Θες δε θες θα βγούνε κι άλλα
πιο καλά και πιο μεγάλα
σκάβω βαθιά και σ' αφήνω φυλαχτό
ένα ακόμα ουρλιαχτό».
Αντίκρυ λέει θανάτου η αλεπού του βάλτου
το τελευταίο ουρλιαχτό της στη γη το 'θαψε εμπρός της
και φώναξε στο στάχυ τύχη καλή ρε να 'χει
να τ' αγκαλιάζει η γη και ο ήλιος σαν θα βγει.
active member
Δημοσίευση σχολίου