Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

"Μισώ τους αδιάφορους"...


Ένα κείμενο του Αντόνιο Γκράμσι, που μου ξαναθύμισε ο Γιώργος Κολέμπας
και μου αρέσει πολύ, παρ' όλο που η έννοια "μίσος" δεν εκφράζει ακριβώς το δικό μου συναίσθημα για τους αδιάφορους...

Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι' αυτό μισώ τους αδιάφορους. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι' αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ' αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι' αυτό που έκανε και ειδικά γι' αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ' αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ' αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ' αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι' αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.

Αντόνιο Γκράμσι

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Καλό ταξίδι Γιώργο...

Σήμερα "έφυγε" ο καλός μας φίλος και ιδρυτικό μέλος της Συμπολιτείας Γιώργος Μαντζώρος, στα 54 χρόνια του. Ο τραυματισμός του πριν 20 μέρες σε τροχαίο, αποδείχτηκε πολύ βαρύς και δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλληπητήρια στην οικογένεια του Γιώργου.

Γιώργο, θα κρατήσουμε για πάντα ζωντανά το ήθος, την ψύχραιμη και αντικειμενική ματιά σου, τα όνειρα και τις προσπάθειές σου για μια καλύτερη κοινωνία. Είμαστε περήφανοι που συμπορευτήκαμε μαζί σου κι αυτό απαλύνει λίγο την οδύνη που νιώθουμε για την πρόωρη απώλεια. Καλό σου ταξίδι...

Τα μέλη της Συμπολιτείας
Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης

Η κηδεία του Γιώργου θα γίνει αύριο Σάββατο 29/9/2012 στις 5μμ, στον Άγιο Δημήτριο Καμαρίου.

Ο Τύρναβος το παλεύει αλλιώς...


Διαβάζω στο onlarissa.gr τις αντιδράσεις των κατοίκων για το κλείσιμο της ΔΟΥ Τυρνάβου και δεν μπορώ να μην κάνω συγκρίσεις.

Διαβάστε εδώ
http://www.onlarissa.gr/2012/09/28/apeklisan-tin-eforia-me-aporrimmatoforo-ston-tirnavo/

Στο τελευταίο ΔΣ, όταν συζητούσαμε το θέμα των Ειρηνοδικείων, πήρα το λόγο και είπα μεταξύ άλλων ότι αυτό που έχουμε αποφασίσει ομόφωνα σαν δημοτικό συμβούλιο, είναι να αντιδράσουμε στο κλείσιμο και των δύο Ειρηνοδικείων, καθώς και για το κλείσιμο της ΔΟΥ. Αμέσως πετάχτηκαν διάφοροι και έλεγαν ...διάφορα. Άλλοι ότι είναι δεδομένο το κλείσιμο της ΔΟΥ και άλλοι ότι δεν γίνεται να μείνουν και τα δύο Ειρηνοδικεία (;;;).

Απ' ότι θα δείτε στο δημοσίευμα, στον Τύρναβο το παλεύουν και δεν το θεωρούν δεδομένο. Εδώ βγάλαμε ένα ψήφισμα και καθαρίσαμε, περιμένοντας παρασκηνιακές επαφές και συναντήσεις παραγόντων να φέρουν αποτελέσματα. Εκεί, όλες οι δημοτικές παρατάξεις μαζί κινητοποιούν τους τοπικούς φορείς και τους κατοίκους και αντιδρούν. Μάλιστα θα πάνε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να δουν και τον υφυπουργό Οικονομικών κ. Μαυραγάνη (παρεμπιπτόντως είναι και Ξυλοκαστρίτης !;!;!;).

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, αλλά διαολίζομαι με το δήθεν. Πάντα μου την έδινε και πάντα θα μου τη δίνει...

Α.Α.Ζ.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Αυτοδιαχειριζόμενη σβούρα...


Αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος "σβούρα"
Κόρινθος

Πέμπτη 27 Σεπτέμβρη στις 8.30μμ, στη "σβούρα":
Προβολή του ντοκυμαντέρ "Food matters/Είσαι ό,τι τρως"
Η πρώτη μέρα για το τριήμερο εκδηλώσεων και συζητήσεων με θέμα την καλλιέργεια της γης και τα βιολογικά αγροτικά προϊόντα, με κύριο πρωταγωνιστή το τοπικό μας προϊόν το σταφύλι και τα παράγωγά του.

Το Σάββατο 29 Σεπτέμβρη στις 7.30μμ θα γίνει η παρουσίαση του οριζόντιου δικτύου παραγωγών-καταναλωτών "Αλλότροπον", ενός δικτύου που σκοπό έχει να μειώσει τις παρεμβάσεις μεσαζόντων στην τροφή μας και να στηρίξει τους τοπικούς παραγωγούς.

Την Κυριακή 30 Σεπτέμβρη είναι ημέρα γιορτής : Αρχίσουμε στις 5 μμ με πάτημα σταφυλιών από εμάς τους ίδιους, συνεχίσουμε με γευσιγνωσία σε κρασιά από τη Νεμέα, παρασκευή γλυκού σταφύλι, γνωριμία μας με τον μούστο και τις χρήσεις του, γνωριμία μας παραγωγούς από την Κορινθία, και τελειώνουμε με φαγητό και ρεμπέτικη μουσική.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Πολεμοδικεία Ξυλοκάστρου και Δερβενίου...


Ιστορίες μνημονιακής τρέλας

Πριν δύο μήνες περίπου, το κύριο Υπουργγό "Δικαιοσύνης" - "Διαφάνειας" - "Ανθρωπίνων δικαιωμάτων" (τίτλος επιστημονικής φαντασίας για το Ελλαδιστάν), στα πλαίσια των γενικών περικοπών, ανακοίνωσε ότι θα κλείσουν τα Ειρηνοδικεία Ξυλοκάστρου και Δερβενίου, καθώς και πάρα πολλά ακόμα ανά τη χώρα. Το ΔΣ Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης εξέδωσε ομόφωνο ψήφισμα (εδώ) και εναντιώθηκε σε αυτή την απόφαση, ενώ παράλληλα και οι υπάλληλοι των Ειρηνοδικείων έδιναν τον δικό τους αγώνα.

Στη συνέχεια ο δήμαρχος και άλλοι παράγοντες, συναντήθηκαν με το κύριο Υπουργγό (άνευ Χαρτοφυλακίου ουσιαστικά γιατί πού νάβρεις δικαιοσύνη, διαφάνεια και ανθρώπινα δικαιώματα τέτοιες εποχές), ξανασυναντήθηκαν και τελικά μάθαμε από το δήμαρχο ότι θα μείνει ανοικτό το Ειρηνοδικείο Δερβενίου (εδώ). Έτσι τον διαβεβαίωσε προφορικώς, το κύριο Υπουργγό.

Πόλεμος ξέσπασε τότε στο δήμο. Γιατί εμείς και όχι εσείς, γιατί εσείς και όχι εμείς και βέβαια έχοντας και οι δύο πλευρές τα δίκια τους.

Σήμερα όμως μάθαμε ότι το Υπουργγό άλλαξε γνώμη και λέει ότι θα παραμείνει  ανοικτό το Ειρηνοδικείο Ξυλοκάστρου και θα κλείσει αυτό του Δερβενίου, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά που καίει στην περιοχή. Αχ καημένος εγώ, καημένος, που έλεγε κι η γιαγιά μου.

Από τη μία έχεις το πολύπαθο Δερβένι που έχει υποστεί, μέσα στα δύο χρόνια του Καλλικράτη, πλήρη ερημοποίηση από πλευράς υπηρεσιών και από την άλλη έχεις την έδρα του δήμου με τον περισσότερο κόσμο, περισσότερες υποθέσεις, καλύτερες υποδομές κλπ κλπ. Έτσι λοιπόν, τα μνημόνια μάς βάζουν να τσακωνόμαστε μεταξύ μας και γίνεται ο κακός χαμός.

Όλα αυτά βέβαια είναι στο "προφορικό". Το μόνο γραπτό που ξέρω μέχρι στιγμής είναι το καλοκαιρινό ανακοινωθέν ότι κλείνουν και τα δύο (πολύ φοβάμαι πώς στο τέλος το κύριο Υπουργγό θα ξαναλλάξει γνώμη και θα τα κλείσει όλα).

Τώρα εγγώ, ως πτωχό πλην τίμιο δημοτικό σύμβουλο που είμαι, πρέπει να πάρω θέση για το ποιο Ειρηνοδικείο θέλω να κλείσει.  Μπορώ βέβαια να κάνω, όπως θα κάνουν οι εμπειρότεροι, το Πόντιο Πιλάτο. Αλλά τελικά δεν θα το κάνω και λέω: Αφού δεν βγαίνουμε να πάρουμε με τις ντομάτες όλους αυτούς τους Υπουργγούς και τα αφεντικά τους που θα ήταν το ιδανικότερο, προτείνω να κλείσει όλο το Υπουργγείο. Αφού Δικαιοσύνη και Διαφάνεια δεν έχουμε και τα Ανθρώπινα δικαιώματα μόνο στα λεξικά τα βρίσκεις πια σαν έννοια, γιατί να υπάρχει; Ας κλείσει λοιπόν να τελειώνουμε. Σιγά μην κάτσω να απαντήσω στο δίλημμα που μας βάζει η τρόικα και τα τσιράκια της. Βρε ουστ...

Α.Α.Ζ.

ΥΓ1: Φανταστείτε να ήταν Υπουργγό Δικαιοσύνης ο Κορίνθιος κ. Παπαληγούρας, όπως ήταν μέχρι πρότινος. Του Κουτρούλη ο γάμος θα γινόταν...

ΥΓ2: Καλή η πλάκα, αλλά επειδή το θέμα είναι πολύ σοβαρό την ερχόμενη Δευτέρα που η Συμπολιτεία έχει συνέλευση, θα βγει επίσημη ανακοίνωση και θέση. Άλλωστε μέχρι τότε, μπορεί να έχει ξαναλλάξει γνώμη το κύριο Υπουργγό...

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Προς Ξυλοκαστρίτες και Ευρωστίνιους...


Αγαπητοί συνδημότες,

μετά από δέκα χρόνια εμπλοκής μου με τις τοπικές εκλογές, εκ των οποίων τα δύο εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος, μετά λύπης σάς ανακοινώνω ότι το ΔΣ Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης δυσκολεύεται ακόμα και "να μοιράσει δύο γαϊδουριών άχυρα". Ειρωνείες, μαγκιές κι αποστήματα μπορεί να περισσεύουν, αλλά από ουσία μηδέν και το χειρότερο είναι ότι όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα χειροτερεύουν. 

Επειδή αυτή την εποχή υπάρχει υπερβολική συσσώρευση γκρίνιας και δεν χρειαζόμαστε άλλη, δεν θα κάνω κριτική και θα ξανακάνω την πρότασή μου για την ίαση αυτού του καρκινώματος. Μια πρόταση που διατυπώνω, συχνά πυκνά, εδώ και χρόνια. (Χαρακτηριστικά θυμάμαι τη μέρα της ορκωμοσίας του ΔΣ. Στη δήλωση που κλήθηκα να κάνω, σ' ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο, είχα πει, πάνω κάτω, τα εξής, : " ...Αν αφήσετε εμάς τους 27 να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του δήμου δεν θα καταφέρουμε και πολλά. Πρέπει να είστε κι εσείς εκεί και να συμμετέχετε..."). Αυτά τα έλεγα και τα λέω, θεωρώντας δεδομένο τον τρόπο που κυβερνούν και οι δικοί μας αλλά και οι περισσότεροι άρχοντες. Αντιδημοκρατικά, αντιαυτοδιοικητικά και άκρως ...εξουσιαστικά.

Αυτό λοιπόν είναι το γιατρικό, κατά τη γνώμη μου. Η συμμετοχή των πολιτών και όλων των συλλογικών δομών της περιοχής σε κάθε συμβούλιο και σε κάθε συνέλευση. Εννοείται ότι δεν κομίζω γλαύκα ες Αθήνας. Το αυτονόητο λέω, αλλά δυστυχώς τα αυτονόητα λείπουν και πολλές φορές στα αυτονόητα κρύβονται οι λύσεις. 

Συνδημότες, δεν είναι αυτοδιοίκηση αυτό το μόρφωμα που φτιάχνεται μετά από κάθε εκλογική διαδικασία και εξηγώ γιατί. Οι πολίτες ψηφίζουν. Ένας αντιδημοκρατικότατος εκλογικός νόμος μοιράζει δυσανάλογα τις έδρες, ανακηρύσσει μερικούς δημότες "δημοτικούς συμβούλους" και χαρίζει μια άνετη πλειοψηφία στους κυβερνώντες. Οι πολίτες όμως, εκτός των περιπτώσεων που υπάρχει κάποιο προσωπικό ή συντεχνιακό θέμα, δεν εμφανίζονται ποτέ στις συνεδριάσεις και δεν ασχολούνται καθόλου με τα κοινά, μέχρι τις επόμενες εκλογές (οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν περίτρανα τον κανόνα). Έτσι, οι δημοτικές αρχές κυβερνούν "ανενόχλητες", αποξενωμένες από την κοινωνία με πενιχρά αποτελέσματα.

Η δική μας δημοτική αρχή είναι ένα κλασσικό παράδειγμα τέτοιας διοίκησης. Εκμεταλλευόμενοι την απουσία των πολιτών, μια χούφτα άνθρωποι αποφασίζουν για το μέλλον μας, χωρίς μάλιστα να κρατάνε ούτε τα προσχήματα (π.χ. δεν καλούν ούτε τη δημοτική επιτροπή διαβούλευσης κάθε τρίμηνο όπως έχουν υποχρέωση, αλλά και πολλά ακόμα που δεν φτάνει τόμος ολάκερος να τα χωρέσει. Ας μην σχολιάσω επίσης το επίπεδο συζήτησης στις συνεδριάσεις του ΔΣ, γιατί θα χρειαστεί κι άλλος τόμος και είπαμε ότι δεν χρειαζόμαστε τούτες τις ώρες άλλη γκρίνια...).

Συμπολίτισσες και συμπολίτες, δεν πάει άλλο. Ενεργοποιηθείτε. Το μέλλον του τόπου μας διακυβεύεται και εκεί μέσα κι εσείς λείπετε. Όλα μπορούν να αλλάξουν αν είστε εκεί. Για παράδειγμα: η δημοτική αρχή δεν δημιούργησε Γραφείο Αγροτικής Ανάπτυξης, παρ' ότι προβλέπεται και από το νόμο και πρώτιστα από τις ανάγκες της περιοχής, με αποτέλεσμα να υστερούμε σε σχεδιασμό για τα τοπικά μας προϊόντα. Αν μερικές εκατοντάδες αγρότες (και δεκάδες θα αρκούσαν) έκαναν κατά κάτω και μιλούσαν, απαιτούσαν, πίεζαν μήπως θ' άλλαζε κάτι; Μάλλον ναι. 

Η εποχή αυτή είναι η καταλληλότερη για αλλαγή πολιτικής συμπεριφοράς του καθενός από εμάς. Δεν μας παίρνει άλλο να idiot-εύουμε και να αδιαφορούμε. Πρέπει να ξαναγίνουμε κοινότητες Ανθρώπων, κοινότητες Πολιτών. Για να αντιμετωπίσουμε τα μνημόνια, τις τρόικες και τα συμπαρομαρτούντα σαν τόπος θέλει, κατ' αρχάς, μαζική άμυνα και αλληλεγγύη. Ελάτε γρήγορα γιατί ο αντίπαλος είναι δυνατός,  εμείς είμαστε σκόρπιοι και θα μας τρελάνουν στα "γκολ".

Τώρα, αν βρεθούμε μαζί στην άμυνα θα μάθουμε και να συνεργαζόμαστε και θα περάσουμε σιγά σιγά και στην επίθεση. Να αρχίσουμε επιτέλους να σχεδιάζουμε και να δημιουργούμε τα όμορφα, που είναι κι ο σκοπός ο μεγάλος, ο ιερός. Αλλά πρέπει πρώτα να βρεθούμε.  Να μιλήσουμε, να προβληματιστούμε. Να ζωντανέψουμε τις κοινοτιστικές αξίες και να ανέβουμε ψηλότερα.

Αν περιμένουμε τη λύση από κάποιο σωτήρα ή "από τα πάνω", δεν θα έρθει ποτέ. Άλλωστε αν ήταν, θα είχε έρθει καιρό τώρα. Στο δικό μας χέρι είναι. Ας κάνουμε λοιπόν το πρώτο βήμα τοπικά. Αν το κάνουν και οι γειτόνοι και μετά οι γειτόνοι των γειτόνων, τότε θα αλλάξουν οι συσχετισμοί και όλα μπορούν να γίνουν. Ας ξεκινήσουμε...

Ανδρέας Απ. Ζάρρος

ΥΓ: Μία δημοτική αρχή άλλου τύπου, σαν κι αυτή που ευαγγελίζεται η Συμπολιτεία, θα έπρεπε να προκαλεί και να επιζητά τη συμμετοχή. Αλλά, δυστυχώς, λίγοι τόποι έχουν τέτοια τύχη κι εμείς δεν είμαστε μέσα σ' αυτούς...

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Ψάχνοντας τους σκουπιδοτενεκέδες...


Άλλη ανάρτηση σκάρωνα το απόγευμα, άλλη προέκυψε το βράδυ. 

Η σημερινή δύση του ήλιου με βρήκε στο πατάρι του μαγαζιού να επισκευάζω μαραφέτια της ανατολής (κακούργα κενωνία, αντί να είμαστε κάπου όμορφα και να απολαμβάνομεν το ραντεβού της μέρας με τη νύχτα, δουλεύομεν ολημερίς. Ας είναι όμως, προσωρινώς το καταπίνομεν).

Εκεί λοιπόν που δούλευα με διάθεση  μετρία προς το πικρό, ακούω δυνατές παιδικές φωνές από το δρόμο. Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω τέσσερα παιδιά να ψαχουλεύουν τον σκουπιδοτενεκέ (η φωτο είναι άσχετη). Μίλαγαν μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα, αλλά ήμουν σίγουρος ότι έλεγαν στην πιο μεγάλη τι να πιάσει από το μεγάλο πράσινο κουτί που περιεργάζονταν. Σε λίγα λεπτά είχαν γεμίσει ένα χαρτόκουτο με πράγματα και το πιο μικρό καμάρωνε το καινούριο του σπαθί, που δεν ήταν άλλο από ένα σπασμένο μεταλλικό σκουπόξυλο. Απ' ότι πρόλαβα να δω το κουτί είχε λάφυρα από το γειτονικό χασάπικο. Έφυγαν καταχαρούμενα. Τα δύο γυρόφερναν τη μεγαλύτερη με το χαρτόκουτο και το τέταρτο ανέμιζε το σπαθί του, τρομάζοντας φανταστικούς εχθρούς.

Όπως καταλαβαίνετε το ασανσέρ της διάθεσής μου, που έτσι κι αλλιώς ανεβοκατεβαίνει ασταμάτητα χωρίς να μου δίνει λογαριασμό εδώ και πολύ καιρό , τρελάθηκε εντελώς τελείως. Πήγαινε πάνω κάτω και πέρα δώθε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Να συμμεριστώ τη χαρά τους; Να τα λυπηθώ; Να πω "ευτυχώς"; Να πω "δυστυχώς"; Να βρίσω τον καπιταλισμό; Τελικά, άναψα ένα τσιγάρο και κάθισα αποσβολωμένος και ζαλισμένος από τα ασταμάτητα σύρε κι έλα.

Εκεί λοιπόν που καθόμουν και σκεφτόμουν διάφορα, βρήκα έναν όροφο βολικό και σταμάτησα. Μόλις άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ είδα στον απέναντι τοίχο γραμμένο το εξής:



Α.Α.Ζ.

ΥΓ: Το τραγούδι προοριζόταν για την άλλη ανάρτηση, αλλά και γι' αυτήν μια χαρά είναι...

Σταύρος Λάντσιας...


Η χθεσινή συναυλία του Σταύρου Λάντσια δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Αποθέωση της μουσικής. Μιας μουσικής που ξύπνησε όλα τα όμορφα συναισθήματα που κρύβονται μέσα μας και μας ταξίδεψε μακριά. Αν έκλεινες τα μάτια, νόμιζες ότι πετάς πάνω απ' τα σύννεφα.  

Οι βροχές των τελευταίων ημερών, που μετέφεραν την εκδήλωση στο κλειστό θέατρο, βοήθησαν να ακούσουμε τη θαυμάσια αυτή συναυλία, χωρίς μαρσαρίσματα από μηχανάκια και αυτοκίνητα. Και ο καιρός, σύμμαχος αποδείχτηκε...

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Συναυλία Σταύρου Λάντσια...

Η αποψινή συναυλία του Σταύρου Λάντσια στο Ξυλόκαστρο, στα πλαίσια των εκδηλώσεων "Κρουστοπανήγυρις",  λόγω βροχής θα γίνει στο κλειστό θέατρο Άγγελος Σικελιανός στις 9:30μμ. Αυτές οι ευκαιρίες δεν χάνονται , γι' αυτό μην μπερδευτείτε...

Υπόγειο - Madmoana - B.D.Foxmoor
Ήχοι από το κοντραμπάσο του Γιάννη Παπατριανταφύλλου, από κρουστά του Σταύρου Λάντσια, από ...διάφορα αντικείμενα και μουσικά όργανα του David Lynch, από τα ψαλίδια και τις μηχανές του κουρείου του Χρήστου στο Ξυλόκαστρο, από παλιά γραφομηχανή, από γεννήτρια πλοίου που συνελήφθησαν (επ' αυτοφώρω και ο καθένας ξεχωριστά) από τον B.D.Foxmoor και χωρίς εφέ έσμιξαν και προέκυψε το υπόγειο. Ακούστε το δυνατά...

Ανώνυμοι ενοχοποιημένοι...


Όλο και σε περισσότερες συζητήσεις που κάνω με διάφορες παρέες, γίνεται φανερό ότι η παραγωγή ατομικών και συλλογικών ενοχών που ήταν στο φόρτε της τα τελευταία χρόνια της "κρίσης" (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ξαναφούντωσε τους τελευταίους μήνες.

Η αμηχανία στην οποία έχουμε περιέλθει οι περισσότεροι μετά τις τελευταίες εκλογές και η αναμφισβήτητη, για μένα, οπισθοδρόμηση που έφεραν στην κινηματική ζύμωση των τελευταίων χρόνων, έδωσαν νέα ώθηση στους μηχανισμούς παραγωγής ενοχών. Μπορεί να μην επηρεάζουν τους πάντες, μπορεί κάποιοι που θα έπρεπε να νιώθουν ενοχές να συνεχίζουν απτόητοι, αλλά ο πολύς κόσμος (ναι, αυτός που αν ενεργοποιηθεί μπορεί να αλλάξει το σύμπαν) δείχνει να επηρεάζεται πολύ. Είναι ώρα όμως να πάρουμε το μάθημά μας, να προσπεράσουμε αυτό το στάδιο και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Οι ενοχές, βάσιμες ή πλασματικές, αποτελούν ανάσχεση για τη συνέχεια που θέλουμε. Ας μάθουμε από αυτές και ας τις αφήσουμε πίσω.

Το τέλμα που έχουμε ξαναπέσει, και τα βαρίδια που έγιναν ...βαρύτερα μετά τον τελευταίο Ιούνη, θέλουν δύναμη, μυαλό και ψυχή για να ξεφύγουμε. Ας μην μένουμε στις ενοχές μας. Ας τις αποκωδικοποιήσουμε δημιουργικά και ας προχωρήσουμε...

Α.Α.Ζ.

ΥΓ: Απόσπασμα από το βιβλίο του Χριστόφορου Κάσδαγλη "Ανώνυμοι Χρεοκοπημένοι" και το κεφάλαιο "Το σάουντρακ της κρίσης", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

«…Οι ενοχικοί μηχανισμοί στον άνθρωπο έχουν άμεση σχέση με την κρίση. Σε ατομικό επίπεδο, ο άνεργος και ο χειμαζόμενος εργαζόμενος κι ο συνταξιούχος παράγουν πολύ περισσότερες ενοχές από όσες μπορούν να καταναλώσουν. Ενοχές απέναντι στα παιδιά τους, στην οικογένειά τους, μα πάνω απ’ όλα απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν φταίει η κρίση, το σύστημα, οι πολιτικές για το χάλι σου, φταις εσύ ο ίδιος, που δεν προσπάθησες αρκετά, που αμέλησες να προβείς σε συγκεκριμένες κινήσεις, που δεν φρόντισες για τις κατάλληλες διασυνδέσεις, που δεν ήσουν αρκετά έξυπνος, δραστήριος ή επιτήδειος τον καιρό των παχιών αγελάδων. Που υπήρξες τζίτζικας και όχι μέρμηγκας.
Σε δεύτερο χρόνο, ξετυλίγεται η διαδικασία των συλλογικών ενοχών. Με τα λάθη και τις παραλείψεις μας, την αλαζονεία και τον ξέφρενο καταναλωτισμό μας σκάψαμε το λάκκο μας, πριονίσαμε το κλαδί που καθόμασταν. Δεν παράγουμε τίποτα πια, παρατήσαμε τη γη των παππούδων μας ακαλλιέργητη για μια θεσούλα στο Δημόσιο, συνωμοτήσαμε με την εξουσία για να αποκομίσουμε ποταπά οφέλη, χρηματίσαμε και ίσως χρηματιστήκαμε, αφήσαμε το Θεό και προσκυνήσαμε τον Μαμμωνά. Φάγαμε την περιουσία των παιδιών μας, το μέλλον τους – πώς θα τα κοιτάξουμε τώρα στα μάτια;
Παρά την ιταμότητα, τον κυνισμό και το θράσος που τη διαπερνούν, η σύντομη ρήση του αντιπροέδρου, «Μαζί τα φάγαμε τα λεφτά», δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Πατάει ακριβώς στους μηχανισμούς παραγωγής ατομικών και συλλογικών ενοχών και τις αναπαράγει σε εκθετική βάση…»

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες που ονειρεύονται κήπους...


Η σημερινή βροχή και τα αρώματα που πάντα έχει μαζί της, μου έφεραν στο μυαλό τον Αργύρη, τον καλλιεργητή του χώματος και της ποίησης. Σ' έναν ασφάλτινο κόσμο, το χώμα και τα όνειρα μάς δίνουν δύναμη και ο Αργύρης πάντα μας το θύμιζε και πάντα θα μας το θυμίζει.

«ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙ»

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ, στη μέση ενός χωματόδρομου, τότε που υπήρχαν ακόμα χωματόδρομοι, ζούσε μια πέτρα. Μάνα, πατέρα δεν γνώρισε κι ούτε ήξερε πότε γεννήθηκε. Οι πέτρες, όπως ξέρετε, ζούνε τόσα πολλά χρόνια, που ξεχνούν την ηλικία τους. Πολλές απ' αυτές μάλιστα είναι τόσο αρχαίες όσο κι η πέτρινη εποχή, αν έχετε ακουστά. Μια πέτρα, όμως, ακόμα κι αν είναι τόσο αρχαία, μπορεί να είναι ασήμαντη. Ή, για να το πω καλύτερα, όλες οι πέτρες είναι ασήμαντες, εκτός από εκείνες πού γινήκανε αγάλματα ή ναοί ή από εκείνες που τις λεν «λίθους πολύτιμους» και που τις κρύβουν μέσα σε κουτιά από σίδερο.

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Πρωινή αναφορά από το στρατόπεδο Κορίνθου...


Διαβάζω από το lifo.gr και αναπαράγω την οπτική ενός φαντάρου που υπηρετούσε στην Κόρινθο, για τη "φιλοξενία" που γίνεται εκεί μέσα. Αξίζει, γιατί άσχετα αν συμφωνείς ή διαφωνείς με την οπτική, είναι και εκ των έσω είναι κι αφτιασίδωτη από επιτελεία...

Έπεσα από τα σύννεφα...

Παραγγελία για την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος υπευθύνων της ΔΕΗ αλλά και της ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΕΛΛΑΔΟΣ έδωσε ο Οικονομικός Εισαγγελέας Γρηγόρης Πεπόνης μετά την ολοκλήρωση έρευνας που διενεργήθηκε με αφορμή καταγγελίες για οφειλές της εταιρίας συμφερόντων του Ομίλου Μυτιληναίου, ύψους πλέον των 80 εκατομμυρίων ευρώ, προς της ΔΕΗ.

Περισσότερα εδώ

Όσοι έχετε παρακολουθήσει το θέμα ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ - ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ - ΔΕΗ & ΣΙΑ, φαντάζομαι ότι ...θα πέσατε από τα σύννεφα, όπως κι εγώ !!!


Οι φωτο είναι από τη θρυλική Απόβαση Ενέργειας
που έγινε στις 13/7/2008 και την
απαλλοτρίωση της σημαίας του ομίλου
από ...αγνώστους.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

ΒΑΒΥΛΩΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ Η ΓΥΦΤΙΣΣΑ...


Το παρακάτω ποίημα του Τάκη Μιχόπουλου πρωτοδημοσιεύτηκε το 1999. Δύο χρόνια πριν την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Το θυμήθηκα πάλι, ...επετειακώς!

ΒΑΒΥΛΩΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ Η ΓΥΦΤΙΣΣΑ


Ψηλομύτα τραβάς
Έτσι ήσουνα;
Περπατάς και τρίζεις
Περιφρονάς
Δύναμη λες
Κατακάθια βλέπω
Μαμμωνάς σεβντάς σου
Κορώνα τον έχεις
Να σε πω τη μοίρα σου;
Κάτι σούρχονται
Κάτι σου φέρνουν
Μαύρο πουλί στο σπίτι σου
Φωτιά στα μαλλιά σου
Κορώνα σου καίγεται...

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Ο (μη λειψός) δήμαρχος Λειψών...



Ο Μπενέτος Σπύρου, ο για επτά συνεχόμενες τετραετίες δήμαρχος στο νησί των Λειψών, μιλά στην κ. Σμαράγδα Μουλιάτη του www.aegeantimes.gr

Εδώ περισσότερα
http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=54625&type=21

Το αναπαράγω γιατί έχω βαρεθεί να ακούω δημάρχους για τα λεφτά που δεν υπάρχουν και μου έκανε εντύπωση που αυτός δεν το είπε και μίλησε για ταυτότητα του τόπου, τοπικότητα και διάφορες τέτοιες "αλλεργικές" λέξεις και έννοιες για τους συνήθεις άρχοντες. Τελείωσε και με τη μαγική φράση,  που είναι για μένα  ο στόχος και η λύση όλων των δεινών της αυτοδιοίκησης (και όχι μόνο): "Όλοι είμαστε υποχρεωμένοι, που ζούμε σ' έναν τόπο, να προσφέρουμε και να συμμετέχουμε" . Και βέβαια δεν εντυπωσιάστηκα επειδή τα λέει. Από λόγια έχω χορτάσει. Τα κάνει κιόλας!
Έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς αυτόν τον "περίεργο" δήμαρχο. Δεν ξέρω τα πάντα γι' αυτόν, αλλά δεν μου φαίνεται καθόλου "λειψός"...

Α.Α.Ζ.

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Σεφτέ-μβριος...


Μελαγχολικές σκέψεις έφερε μαζί του τούτος ο μήνας, και μου τις σερβίρει με εξάωρη περιοδικότητα (αντιβίωση;;;). Ας μην είμαι μαθητής, ούτε φοιτητής, ούτε διακοπεύων που επιστρέφει στη βάση του...  Αλλά τώρα που το καλοσκέπτομαι, διακοπεύων ήμουν που επιστρέφει στην πραγματικότητα!!!

Η αλήθεια είναι ότι για δύο περίπου μήνες προσπάθησα, και μάλλον τα κατάφερα, να αποτοξινωθώ από την πραγματικότητα και να κρατηθώ μακριά από τις τρόικες εσωτερικού - εξωτερικού, από την "αυτοδιοίκηση" και τις ψυχοφθόρες συνέπειες που έχουν όλα αυτά σε έναν άνθρωπο που θέλει να ασχολείται με τα κοινά. Το είχα ανάγκη, γιατί μετά τις εκλογές και κάτι "περίεργα" ιουνιο-ιουλιάτικα δημοτικά συμβούλια, είχα τάσεις φυγής σε άλλο γαλαξία. Οι τάσεις αυτές βέβαια δεν μου είναι πρωτόγνωρες, αλλά ποτέ δεν κρατούσαν τόσο πολύ. Λίγες ώρες συνήθως, άντε λίγες μέρες. Αυτή τη φορά κράτησαν πάρα πολύ και τώρα "πληρώνω" την επιθυμία επιστροφής.

Για δύο μήνες διάβαζα ειδήσεις για τα νέα (χιλιό)μέτρα, τον Ξένιο Δία (αλήθεια, ποιο άρρωστο μυαλό σκέφτηκε τέτοιο τίτλο;), τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, τα ξεπουλήματα Αγροτικής, ΤΤ και λοιπών ασημικών της χώρας και τις προσπέρναγα με ελιγμούς που θα ζήλευε κι ο Μέσι. Ακόμα και τα τοπικά αυτοδιοικητικά καμώματα τα διάβαζα, μειδίαζα και πήγαινα αλλού. "Όξω από την παράγκα μου", έλεγε μια εσωτερική φωνή και προχώραγα σε άλλες σκέψεις πιο ακίνδυνες, πιο εύπεπτες. Μετά ήρθε και η αγαπημένη μου περίοδος, που είναι η προετοιμασία του φεστιβάλ της Ζήριας και όλα έγιναν ευκολότερα.

Αμ έλα όμως που το παραμύθιασμά μου έφτασε στο τέλος του! Ήταν κάτι σαν καλοκαιρινές διακοπές που τελείωσαν και το κατάλαβα αμέσως με την αλλαγή ρεπερτορίου που είχα εδώ και λίγες μέρες στις ιστοσελίδες που επισκέπτομαι. Το Facebook που κυριαρχούσε ατόνησε και όλο περισσότερο μπλογκόφερνα.

Επιστροφή λοιπόν και σεφτέ θα κάνω σήμερα, την πρώτη Δευτέρα του Σεφτεμβρίου, με το αγαπημένο θέμα του περιφερειάρχη μας κ.κ.κ. Τατούλη, τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Έχουμε ασχοληθεί με το θέμα και παλιότερα και μάλιστα το έχουμε θέσει επανειλημμένα και στο δημοτικό συμβούλιο. Ως συνήθως γίνεται, το ΔΣ προσπερνά τέτοια ζητήματα και δεν ασχολείται. Μάλιστα στο ΔΣ της 18/7/2012, που υπήρχε θέμα με τίτλο "Διατύπωση απόψεων επί του Στρατηγικού Σχεδιασμού του Επιχειρησιακού Προγράμματος της Περιφέρειας Πελοποννήσου", μόλις και μετά βίας κατάφερα να τους πείσω να μιλήσουμε λίγο γι' αυτό και να πω δυο κουβέντες για τα ΕΟΖ αναπτυξιακά όνειρα του περιφερειάρχη, που συμπεριλαμβάνονταν στο σχεδιασμό. Ούτε καν να συζητηθεί το θέμα δεν ήθελαν και επιδίωξαν να το περάσουμε ομόφωνα και ασυζητητί. Τελικά, υπήρξε πάλι μια "αισχρή" μειοψηφία που διαφώνησε.

Μας έρχεται η ανάπτυξη πατριώτες. Κοντοζυγώνει. Δείτε κι εδώ

Πλησιάζει. Υπομονή λίγο ακόμα και θα σωθούμε.

Α.Α.Ζ.

ΥΓ: Ευχαριστώ. Καλώς σας βρήκα...

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Της πατρίδος η σημαία...


Σε αρκετές μεριές του Ξυλοκάστρου κυματίζει η σημαία της Γερμανίας, λόγω της αδελφοποίησής μας με τη γερμανική πόλη Furth. Καταλαβαίνετε όλοι τα συναισθήματα που γεννιούνται σε πολύ κόσμο βλέποντάς την, ειδικά τα τελευταία χρόνια ...

Χθες, μιλώντας με φίλους, έμαθα ότι κάποιοι κατέβασαν μία από αυτές. Εγώ ξαναλέω, αυτό που λέω χρόνια. Αν στη σημαία της Γερμανίας βλέπουμε τη Μέρκελ, το Σόιμπλε και το γερμανικό κεφάλαιο, τότε και στην ελληνική θα έπρεπε να βλέπαμε τους πολιτικούς και την ελληνική ελίτ. Άρα, αφού κάνουμε τον κόπο, θα έπρεπε να κατεβάσουμε και τη διπλανή.

Εμένα μ' αρέσει στις σημαίες να βλέπω τους λαούς και δεν μ' ενοχλούν. Γιατί αν το έβλεπα αλλιώς, πρώτα την ελληνική θα κατέβαζα και αμέσως μετά τη γερμανική. Όμως μ' αρέσει να συμβολίζονται πάνω της οι τιμητές της ανά τους αιώνες και όχι οι προδότες της. Όπως το βλέπει κανείς...

Α.Α.Ζ.

ΥΓ: Και μη μπερδευτούμε με άλλες εποχές (Γλέζος και Σάντας). Άλλοι συμβολισμοί, άλλες συνθήκες. Άλλο οι τιμητές και οι αγωνιστές της σημαίας και άλλο αυτοί που τυλίγουν τις μίζες με αυτήν...