(Φωτό: Βαβέλ, Ξυλόκαστρο. Τέσσερις δεκαετίες πριν...)
Τον τελευταίο καιρό η θάλασσα ανασαίνει βαριά και δυνατά στα μέρη μας και όλο παίρνει χώρο από τη στεριά. Εκεί που πάντα την υπηρετούσε, στρώνοντας στα πόδια της τα φερτά υλικά των ποταμιών, τις τελευταίες δεκαετίες τής αφαιρεί μεγάλα κομμάτια από τη σάρκα της...
Βλέπετε οι κάτοικοι της στεριάς περιόρισαν στο ελάχιστο τα φερτά υλικά, τσιμεντώνοντας ή ακόμα ακόμα και σταματώντας ποτάμια, ή χρησιμοποιώντας την άμμο τους για άλλες δουλειές ενώ παράλληλα κάνοντας έργα και παρεμβάσεις στα κουτουρού (π.χ. μαρίνες, προσχώσεις κ.α.), έκοψαν τη ροή των υλικών που έχουν απομείνει, εμποδίζοντάς τα να κάνουν το ταξίδι τους...
Όλα αυτά όμως έγιναν εξ αιτίας της διάβρωσης που έγινε εσωτερικά στους ανθρώπους, με αποτέλεσμα να χάσουν τον σεβασμό τους στη μάνα Γη και τον προσανατολισμό τους γενικότερα. Μπίζνες, κέρδη και εφήμερες ματαιοδοξίες έγιναν δυστυχώς οι στόχοι και τα πρότυπά τους και βέβαια με τέτοια κριτήρια επιλέγουν και τους κατάλληλους αρχόντους για να τους εκπροσωπούν και να τα κάνουν χειρότερα...
Ίσως κάποτε να καταφέρουν και να επιλύσουν το πρόβλημα της διάβρωσης των ακτών του Κορινθιακού. Έχει πιθανότητα να συμβεί κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον, μόνο και μόνο γιατί είναι πολύ μεγάλη μπίζνα και οι μεγάλες μπίζνες είναι το ζητούμενο των εταιρειών που κυβερνούν πραγματικά αυτόν τον τόπο. Το άλλο το πρόβλημα όμως, αυτό της εσωτερικής διάβρωσης, είναι πιο δύσκολο. Μάλλον αυτοάνοσο...
* Ένα παραμύθι του επόμενου αιώνα λέει: "η θάλασσα με τον τρόπο αυτό ήθελε να εκδικηθεί τους ανθρώπους που την έκαναν χαβούζα, ρίχνοντας μέσα της απόβλητα, σκουπίδια και όλα τα βρώμικα περισσευούμενα του τρόπου ζωής τους..."
