Σάββατο 4 Ιουνίου 2022

Βρώμικο ψωμί...

 


Άλλη μία ανάρτηση μετά από καιρό στα δίχτυα, πάλι για όμορφο λόγο και πάλι για βιβλίο. Είναι το «Βρώμικο ψωμί» που έγραψε ο φίλος κι αδελφός Χριστόφορος Κάσδαγλης και είναι κομμάτι μιας σειράς βιβλίων των Εκδόσεων Οξύ με τίτλο 33 1/3, που επιμελήθηκε ο αγαπημένος Μάκης Μηλάτος και αφορά σε σημαντικούς δίσκους της παγκόσμιας (και ελληνικής) μουσικής σκηνής και μόλις κυκλοφόρησε η πρώτη φουρνιά στη χώρα μας που αποτελείται από 13 βιβλία.

Τον σημαντικό αυτό δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου που κυκλοφόρησε το 1972, εμείς τον γνωρίσαμε λίγο αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 70 που γίναμε γυμνασιόπαιδα και είχαμε αρχίσει να ψαχνόμαστε σε όλα τα επίπεδα. Μας ταρακούνησε, μας συντρόφευσε πολλά βράδια με κιθάρες στον Πευκιά και τον αγαπήσαμε σφόδρα! Ο αγαπημένος μας τότε Νιόνιος, ήταν ένας από τους σημαντικότερους καταλύτες της χημικής διεργασίας που συνέβαινε μέσα μας και αφορούσε στην κοινωνική και πολιτική ενηλικίωσή μας. Άσχετα με την μετέπειτα πορεία και στάση του καλλιτέχνη, που καθόλου δεν μας άρεσε (όπως και στον συγγραφέα), άφησε μέσα μας ανεξίτηλα σημάδια, που «φαίνονται» ακόμα.

Ο Χριστόφορος είναι μαέστρος του γραπτού λόγου. Σε αυτό το βιβλίο όμως έχει ξεπεράσει κατά πολύ τον εαυτό του. Αυτός λέει ότι τον βοήθησε το θέμα. Δεν ξέρω ακριβώς τι έγινε, αλλά το αποτέλεσμα είναι απίστευτα δυνατό και ήταν έκπληξη ακόμα και για μένα, που ξέρω και θαυμάζω τον τρόπο γραφής του. Ειδικά όσοι υπήρξαν Σαββοπουλικοί κάποτε, αυτό το βιβλίο θα το λατρέψουν. Μικρό (στο μάτι μόνο) και σε πολύ καλή τιμή, κυκλοφορεί εδώ και λίγες εβδομάδες και έφτασε και στην πόλη μας.

ΥΓ1: Το βιβλίο αυτό έχει μέσα του το άρωμα της Ζήρειας και των Ιχνευτών, μιας και ο Χριστόφορος συναντήθηκε με τον Μάκη μετά την μοναδική παράσταση «Ιχνευτές», που δόθηκε πέρσι το καλοκαίρι στη Ζήρεια και εκεί έγινε η επαφή και η συμφωνία για το βιβλίο...

ΥΓ2: Μόλις μου έστειλε το αρχικό κείμενο ο Χριστόφορος για σχόλια και διορθώσεις κατάλαβα σε ποιον θα το χαρίσω με το που θα κυκλοφορήσει. Στον παιδικό μου φίλο, αδελφό και κουμπάρο Σπύρο Λέσση, που τον πρώτο πρώτο καιρό της γνωριμίας μας στο Γυμνάσιο και σε μια βραδινή βόλτα στον Πευκιά, σιγοτραγουδούσε «Από νάιλον υψώνουμε σημαία» και πετάχτηκα εγώ και είπα «Πλαστική» και με ρώτησε: «Πού το ξέρεις εσύ αυτό το τραγούδι;». Και η συγκυρία το έφερε όταν ήρθε το βιβλίο στο Ξυλόκαστρο να είναι εδώ…