Μεγάλη ντροπή και στενοχώρια σε πιάνει επίσης, αν κοιτάς γύρω σου σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο που έτυχε να γεννηθούμε, την Ελλάδα. Ναι ναι, εδώ που κάποτε ...η δημοκρατία, ο πολιτισμός, οι τέχνες και όλα τα καλά. Και τον καταντήσαμε ένα από τα μεγαλύτερα τριμπούρδελα του δυτικού κόσμου.
Μια ματιά χρειάζεται κι εδώ να ρίξεις γύρω σου και καταλαβαίνεις τα πάντα. Μια ματιά σ' ένα δημόσιο νοσοκομείο ή σε κάνα πραγματικά δημοσιογραφικό σάιτ (π.χ. reportersunited.gr) ή μια ματιά στα γήπεδα και τις άδειες εξέδρες του χθεσινού τελικού ποδοσφαίρου, στις οδομαχίες που δίνουν μεταξύ τους στο Βερολίνο σήμερα κόκκινοι και πράσινοι Ελληνάρες (τι ξεφτίλα πατριώτες!!!) ή μια ματιά στον Γολγοθά ενός ηλικιωμένου χαμηλοσυνταξιούχου κλπ κλπ.
Και τι μπορείς να κάνεις για να μην έχεις στεναχωρία, που λέει κι ο Δημητρός; Αυτό που κάνουμε με επιτυχία οι περισσότεροι; Δεν πολυκοιτάμε γύρω μας, φτιάχνουμε έναν δικό μας κόσμο και πορευόμαστε; Τη δουλειά μας, τους φίλους μας και "ζωή είναι, θα περάσει", που έλεγε κι ο Αργύρης Χιόνης; Καλό και αναγκαίο είναι κι αυτό, δεν λέω. Για να τη βγάλεις καθαρή, πρέπει να φτιάξεις το καταφύγιό σου, αλλά φτάνει για να είσαι καλά; Όχι, δεν φτάνει. Θέλει και κάτι τις ακόμα...
Η ζωή για να έχει ενδιαφέρον πρέπει να βλέπεις και να σκαρώνεις όμορφα πράγματα, να αγαπάς, να διαβάζεις, να ταξιδεύεις, να βοηθάς όπου και όπως μπορείς, να σε ενοχλεί η αδικία, οι ανισότητες κι οι διαχωρισμοί, να κολυμπάς κόντρα στα εποχιακά ρεύματα, οι πράξεις να συμβαδίζουν με τη θεωρία και άλλα πολλά. Μπορεί να μην τα καταφέρνεις πάντα να είσαι στην πρώτη γραμμή, γιατί κάνει κύκλους η αντοχή και η δύναμή μας, όμως έχει σημασία να μην αλλάξουμε και συνηθίσουμε το άδικο, το άσχημο, το ματαιόδοξο. Το έλεγε καλά ο Χρόνης Μίσσιος. "Μπορεί απέναντι μας να έχουμε ένα παντοδύναμο σύστημα και να μην καταφέρουμε ποτέ να το νικήσουμε, παλεύουμε όμως για να μην μας αλλάξει αυτό. Μια νίκη είναι κι αυτή".
ΟΚ, προσπαθούμε πρώτιστα να επιβιώσουμε οικονομικά και η δουλειά πλέον μας τρώει πολύ χρόνο και μυαλό. Καπιταλισμός με πολλά αυτοάνοσα αφού... και πρέπει να τρέχεις περισσότερο για να βγει το μεροκάματο. Είναι σημαντικό όμως να μην μας πάρει μπάλα η κατάσταση και χάσουμε την ανθρωπιά μας. Είναι σημαντικό να έχουμε τον νου μας...
ΥΓ: Συχνά πυκνά ακούμε για την ελπίδα που έχουμε στις νέες και τους νέους και ότι αυτοί μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο και διάφορα τέτοια. Όμως δεν είμαι πολύ αισιόδοξος. Κατ' αρχάς πάντα υπήρχαν οι νέοι και οι νέες που αντιδρούσαν, δεν συμβιβάζονταν κλπ, αλλά πάντα είναι μειοψηφίες και μάλιστα μικρές. Και η απαισιοδοξία μεγαλώνει όταν ρωτάς ανθρώπους που ασχολούνται με την εκπαίδευση των παιδιών και σου λένε ότι τα πράγματα χειροτερεύουν χρόνο με τον χρόνο. Αυτό το είχε προβλέψει και το έλεγε με το αιχμηρό και σαρκαστικό χιούμορ του ο Τάκης Μιχόπουλος στο ποίημά του Μαλάκια και Τηλελοίμωξη. Και το έγραψε πολύ πριν οι οθόνες, μικρές και μεγάλες, γίνουν προέκταση του χεριού και του μυαλού μας και δυστυχώς, το βασικό παιχνίδι των παιδιών από τη βρεφική ηλικία.
Οι πειναλέοι και οι ξυπολιάδες
της γερμανικής κατοχής
καλοντυμένοι και χορτασμένοι
έδωσαν καρπούς ημιμαλάκια
(θύματα και βαριάς τηλελοίμωξης)
Τα ημιμαλάκια εξελίσσουν τώρα μαλάκια
Δε θα ζω να κλάψω και να γελάσω
με τα μαλάκια των μαλακίων
