Παρακολουθώντας τις εξελίξεις γύρω από το φλέγον θέμα της σωτηρίας του Πευκιά Ξυλοκάστρου, Λουτρού κ.λ.π., καθώς και τις κατά πολύ προηγηθείσες και βέβαια συνεχιζόμενες προσπάθειες διάσωσης των δασών του ορεινού όγκου της Ζήρειας από τη φωτιά και τις κάθε είδους αλόγιστες ανθρωπογενείς παρεμβάσεις, γεννιόνται σκέψεις και συναισθήματα..
Από τη μια το γεγονός, ότι δημιουργούνται και αναδύονται διαρκώς κινήσεις, σχηματισμοί, ομάδες πολιτών κ.α. οι οποίες ΕΞΩ, από το εμφανώς χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, παλεύουν ενάντια σε εκλεγμένους, σε πουλημένους, σε αργυρώνητους, σε άπληστους, σε αφελείς, σε κοντόθωρους, σε λάθος ή μη ενημερωμένους κ.λ.π. κ.λ.π. για την διάσωση του εναπομείναντος φυσικού περιβάλλοντος, ενάντια στον μέχρι τώρα σχεδόν γενικό εφησυχασμό, μόνο χαρά μπορεί να προκαλέσει.
Σε όποιους καιρό τώρα έχουν αντιληφθεί, ότι αυτό το απολύτως πελατειακό πολιτικό σύστημα, που με άπειρη στοργή και προσοχή εκτρέφεται και συντηρείται από τους κάθε λογής και επιπέδου εκλεγμένους και τους σφογγοκωλάριους τους αποκλειστικά για ίδιον όφελος, η δημιουργία από τα κάτω ομάδων αντίστασης και δράσης μόνο αισθήματα ευωχίας μπορεί να φέρει.
Από την άλλη, πικρία προκαλεί το γεγονός, πως σε ανθρώπους
ευαισθητοποιημένους και κατ’ επιλογήν τους, ενεργούς περί τα κοινά, δεν γίνεται αντιληπτό ότι πόλη και δάσος, πόλη και θάλασσα, πόλη και βουνό ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ. Είναι το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. Μέσα σε αυτό ζούμε, δημιουργούμε, κινούμεθα, αναπνέουμε.
Πώς και για ποιους λόγους ανέχονται ή ανεχόμεθα την καταστροφή της πόλης, την τσιμεντοποίηση, την στρεβλή της ανάπτυξη, την επιβολή ενός μοντέλου εντελώς παρωχημένου και ξεπερασμένου που εστιάζει στο κτίσιμο της γης και στο παρκάρισμα του αυτοκινήτου ΠΑΝΤΟΥ;
Πάρα πολλά προβλήματα καταπατήσεων και άλλα αναφύονται εδώ και καιρό και στα Τρίκαλα, ας μην το ξεχνάμε.
Αντί να γίνονται προσπάθειες πάση θυσία, να διατηρηθούν οι εναπομείναντες ελεύθεροι χώροι, ώστε να υπάρχουν εστίες πρασίνου, δηλ, πνεύμονες ΜΕΣΑ στον πολεοδομικό ιστό, για να μπορεί να ανασαίνει η πόλη, να παίζουν τα παιδιά και να έχουν χώρους συνεύρεσης- επικοινωνίας οι μεγάλοι, επικεντρώνονται οι προσπάθειες αποκλειστικά στην διάσωση επιλεγμένων τμημάτων.
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το διάγουμε πάντως ΜΕΣΑ στην πόλη κινούμενοι για κάθε λογής υποχρεώσεις ή μη.
Αντί να απαιτηθεί η πλήρης στροφή προς στον πολιτισμό, τις τέχνες, το πράσινο, τις πεζοδρομήσεις, την ανάδειξη της τοπικής ιστορίας, την στήριξη των τοπικών προϊόντων και παραγωγών, δηλ. ενός μοντέλου που μαζί βεβαίως με την απόλυτη προστασία της φύσης μας, θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας για τον δήμο γενικότερα, έχουμε επικροτούμενες βέβαια, αλλά αποσπασματικές προσπάθειες.
Θα πρέπει να τεθεί επιτακτικά πλέον το θέμα της γενικότερης κατεύθυνσης.
Ας σκεφτούμε ότι οι κλιματικές συνθήκες αλλάζουν με δραματικές επιπτώσεις. Το νερό λιγοστεύει και οι πολυκατοικίες αυξάνονται!
Ας σκεφτούμε ότι παρά τις προσπάθειες, κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει για την μελλοντική σωτηρία των δασών της περιοχής μας από τον άνθρωπο, τα έντομα ή όποιο άλλο κίνδυνο και ας αναλογιστούμε το μέλλον μιας τσιμεντούπολης με ελαχιστότατο αστικό πράσινο και ελεύθερους χώρους, όπως σιγά- σιγά μετατρέπεται το Ξυλόκαστρο.
Οι προσπάθειες μιας ομάδας ανθρώπων με επικεφαλής τον Ανδρέα Απ. Ζάρρο, που ούτε καν εκπροσωπούνται στο δημοτικό συμβούλιο και που η δημοτική αρχή μικρόψυχα και μικρόνοα αρνήθηκε να τους παράσχει θεσμοθετημένο το δικαίωμα λόγου, καθώς και άλλων μεμονωμένων συνδημοτών, δεν αρκεί από μόνη της.
Πρέπει ΤΩΡΑ όλοι οι ενεργοί, ευαισθητοποιημένοι και σώφρονες συμπολίτες και συνδημότες να απαιτήσουν να ανοίξει ο διάλογος για το μέλλον της πόλης, του δήμου και τη διασφάλιση και βελτίωση της ποιότητας της ζωής εδώ.
Οι προσπάθειες για τη σωτηρία των δασών, του βουνού και της θάλασσας δεν μπορεί να είναι και να γίνει το ΑΛΛΟΘΙ για την το κλείσιμο των ματιών στην καταστροφή της πόλης!
Το παράδειγμα της κατεστραμμένης Αττικής με τους καμένους ορεινούς της όγκους και την αφόρητη πλέον για πολλούς ζωή εκεί είναι δίπλα μας.
Ας το αντιληφθούμε γατί έχουμε ήδη αργήσει!
Η ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ανθρώπου- περιβάλλοντος συνολικά, πρέπει να είναι ο στόχος!
Μετά τιμής,
ΛΟΥΚΑΣ ΨΑΡΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου