ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΦΡΑΝΤΖΗ. ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΠΑΖΛ «ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ»…

Από τη σημερινή ΣΦΗΚΑ:

Στο Ξυλόκαστρο παίζεται, εδώ και πολλά χρόνια, ένα μακάβριο παιχνίδι. Συμπληρώνεται το παζλ «Βαρβαρότητα», που τα κομμάτια του σκεπάζουν τα στοιχεία ταυτότητας του τόπου. Το ένα μετά το άλλο έρχονται και ταιριάζουν, συντελώντας στη διαγραφή της μνήμης, της ιστορίας και της παράδοσής μας.

Πελλήνη, Αριστοναύτες, Πευκιάς, Καρυωτάκης, Αποθήκες Φραντζή. Πέντε, από τα πολλά, τοπικά χαρακτηριστικά, που θάβονται κάτω από τη σκόνη του ευκαιριακού, του δήθεν και του παράλογου. Πέντε τοπικά περιουσιακά στοιχεία, που όχι μόνο αγνοούνται, αλλά αντιμετωπίζονται κι εχθρικά από τους άρχοντές μας.

Για την Πελλήνη και τη ναυπηγική ιστορία των Αριστοναυτών, έχουμε αναλύσει επανειλημμένα το έγκλημα που γίνεται. Για τον Πευκιά, επίσης. Για τον Συκιώτη Κώστα Καρυωτάκη, εσχάτως ήρθε και η τηλεοπτική σειρά της ΕΤ1 να μας θυμίσει ότι κοιμόμαστε ύπνο βαθύ, εμείς οι κατοικούντες στο «πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας» του ποιητή. Σήμερα όμως, με αφορμή την επανέναρξη των εργασιών στις Αποθήκες Φραντζή, θέλω να εστιάσουμε στο …εστιατόριο που φτιάχνεται εκεί, το οποίο στο βάθος θα σερβίρει και μία σκέτη από πολιτισμό.

Είναι νωπές οι μνήμες των ομηρικών «συζητήσεων», που έγιναν την προηγούμενη τετραετία για την αγορά των Αποθηκών. Με τα πολλά τις αγοράσαμε, αλλά μετά, δεν συζητήσαμε ποτέ τι ακριβώς θα τις κάνουμε. Ποτέ δεν έκαναν θέμα την αξιοποίηση του κτηρίου, ούτε εντός, ούτε εκτός ΔΣ, παρά τις προσπάθειές μας.

Θα περίμενε κάποιος να γίνει μεγαλύτερη κουβέντα για την ανάπλαση. Αμ, δε! Τον Ιούνιο του 2006 (εκλογές γαρ), είδαμε ένα πρωί το χώρο περιφραγμένο και απ’ έξω κρεμασμένο ένα σχέδιο που έδειχνε ένα εστιατόριο-μπαρ εκατοντάδων τετραγωνικών μπροστά, δύο παράταιρα αμφιθέατρα στο βάθος και μια βιβλιοθήκη στο πατάρι. Διαβάσαμε αργότερα στην εφημερίδα της δημοτικής αρχής, ότι το σχέδιο εκπονήθηκε από υπάλληλο του δήμου και εγκρίθηκε από επιστημονικούς κύκλους της περιοχής (!;!;!;). Δηλαδή στην καθομιλουμένη, το έφερε έτοιμο ο εργολάβος...

Εμείς από την άλλη, περιμέναμε λαϊκή συνέλευση για την ανάπλαση. Μετά, συζήτηση και στο δημοτικό συμβούλιο. Θέλαμε κι αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Δεν πάμε καλά, ε; Μήπως είμαστε τελείως αλλού; Μήπως το «λογικό» πλέον, είναι υπερβολή; Κάτι σαν εξωγήινο, ένα πράγμα;

Τώρα, τρία χρόνια μετά από την τραγική δημοπράτηση του έργου, ξεκινάνε πάλι οι εργασίες. Μετά από περίεργες προκαταβολές στον εργολάβο (για να πάρει τα κλιματιστικά, λένε), μυστήριες κατεδαφίσεις και τεχνικά λάθη, επανερχόμαστε μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα, που εξ αρχής προτάξαμε. Τη βαρβαρότητα του σχεδίου.

Είναι η ίδια βαρβαρότητα που έχει κατακλύσει τα πάντα γύρω μας. Η βαρβαρότητα της τηλοψίας, του τσιμέντου, του ψεύτικου, του ρηχού, του εφήμερου. Η βαρβαρότητα της υποτιθέμενης δημοκρατίας μας. Η βαρβαρότητα που έχει υποβαθμίσει το περιβάλλον. Η βαρβαρότητα που τρώει το δημόσιο χώρο, τα δάση και τις παραλίες. Η ίδια είναι. Παντού. Δεν είναι τοπικό το πρόβλημα. Απλά, κατά τόπους αλλάζει το dressing…

Μας σερβίρουν λοιπόν, για άλλη μια φορά, τη γνωστή σε όλους σαλάτα «Βαρβαρότης», που εδώ στο Ξυλόκαστρο τη γαρνίρουν τελευταία, με σως «σοσιάλ» και για dressing βάζουν ριζοσπαστικά κλωνάρια ανανεωτικής αριστεράς. Ως πότε όμως, συν-πολίτες θα την τρώτε; Ως πότε, ΣΥΝ-τροφοι θα βοηθάτε στο σερβίρισμα; Νισάφι, πια!

Οι δικές μας θέσεις για τις Αποθήκες είναι γνωστές και καταγεγραμμένες στα προεκλογικά προγράμματα και στο περιοδικό μας (www.armonistas.gr), μαζί με πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις συμπολιτών. Δεν λείπει από το Ξυλόκαστρο, ένα εστιατόριο. Δόξα τω θεώ, έχουμε πολλά. Ένα σημείο αναφοράς λείπει. Ένα δελτίο ταυτότητας τόπου. Ένας χώρος που θα φιλοξενήσει την παράδοση και την ιστορία προϊόντων και ανθρώπων αυτής της γης. Ένας χώρος, όπου θα μπορεί κάποιος να δει πού ήρθε. Ο τόπος μας βρίθει ιστορίας. Είχε και έχει ξεχωριστούς ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών. Κληρονομιά και περιουσία, που για ανεξήγητους λόγους δεν την αποδεχόμαστε. Μας λείπει ένα βιωματικό σχολείο ιστορίας, τεχνών και πολιτισμού. Πραγματικού πολιτισμού, που θα μπορούσε να φέρει και τα έσοδα, που επικαλούνται ως δικαιολογία, για την επιλογή του «σχεδίου» που υλοποιούν.

Όμως ακόμα μπορούν να το αλλάξουν, αν θέλουν. Προλαβαίνουν. Αρκεί να το απαιτήσουμε. Όλοι. Δικοί τους, δικοί μας, δικοί σας, των άλλων και ξένοι. Όλοι, γιατί όλοι, πλην των εθελοντών τυφλών, αναγνωρίζουν το λάθος. Αρκεί να μιλήσουν όμως. Μόνο έτσι θα αλλάξει. Μιλήστε λοιπόν…

Ανδρέας Απ. Ζάρρος