Από τη σημερινή ΣΦΗΚΑ:
Δύο από τις «κρίσεις» που χρειάστηκε να διαχειριστεί ο δήμαρχος Ξυλοκάστρου την τετραετία που διανύουμε, ήσαν το ξήλωμα κάποιων ανενεργών κεραιών στο βουνό της Παναγίας και το θέμα του Πευκιά.
Στην πρώτη περίπτωση, πιάστηκαν στα πράσα οι τσιγγάνοι που είχε στείλει ο δήμος (στα μουλωχτά), για να «απαλλοτριώσουν» τα σίδερα κάποιων εγκαταστάσεων, που όμως δεν έκαναν εκπομπή σήματος. Τα τοπικά κανάλια, που σε αυτά ανήκαν οι ιστοί και τα κοντέινερ, έπεσαν να τον φάνε. Με τη συνεχή παρουσία της μειοψηφίας του ΔΣ Ξυλοκάστρου, έγιναν πολλές εκπομπές, που θέμα τους ήταν η γκάφα της δημοτικής αρχής.
Η κορύφωση του δράματος έγινε στο δημοτικό συμβούλιο. Το σκηνικό ήταν έτοιμο από νωρίς. Κάμερες, κλακαδόροι και περίεργοι είχαν γεμίσει την αίθουσα. Μίλησαν (τρόπος του λέγειν) διάφοροι και στο τέλος ήρθε η ώρα του δημάρχου. Για πρώτη φορά κατέβηκε από την έδρα και πήγε στο βήμα του συμβουλίου. Έδωσε ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας, όπου στο σαιξπηρικό μονόλογό του, κυριάρχησε η λέξη καρκίνος. Έσωσε τις καλόγριες και τα γύρω χωριά από τον καρκίνο, αψηφώντας το νόμο. «Παρανόμησα γιατί οι υπηρεσίες αδρανούσαν, για να σώσω τον τόπο από την ακτινοβολία». Το παράλογο ήταν ότι ενώ μίλαγε για καρκίνο και επικίνδυνες ακτινοβολίες, στον ίδιο μονόλογο αλλά για άλλους λόγους, έλεγε ότι ήσαν άχρηστα παλιοσίδερα. Θα μου πείτε τι σημασία είχαν αυτά για τους οπαδούς που είχε μαζέψει από κάτω; Καμία. Έτσι κι αλλιώς η λογική έχει μεταναστεύσει εδώ και χρόνια.
Στην περίπτωση του Πευκιά, με αφορμή τη βαμβακάδα, ήρθαν στην επιφάνεια πολλά στοιχεία που απέδειξαν ότι ο δήμος για πολλά χρόνια αδρανούσε και αδιαφορούσε για το δάσος. Οι πολίτες κινητοποιήθηκαν και για άλλη μια φορά η δημοτική αρχή βρέθηκε σε αμηχανία. Η κορύφωση αυτού του δράματος έγινε στην εκδήλωση του δήμου στο θέατρο «Άγγελος Σικελιανός». Και αυτή τη φορά ο καρκίνος είχε την τιμητική του. Η διαφορά τώρα ήταν ότι ο νόμος αποτελούσε σύμμαχο του δημάρχου. Πάλι ακούστηκαν πολλά και διάφορα, αλλά το κεντρικό σύνθημα ήταν το ίδιο: «Όχι στον καρκίνο. Με νερό θα καταπολεμήσουμε τη βαμβακάδα».
Μόνο να μην αποδειχθεί ίδιας αποτελεσματικότητας με το θαυματουργό «νερό του Καματερού». Θυμάμαι ακόμα που, δεκάχρονος τότε, έβαλα τη γιαγιά Παναγιώτα να πιει ένα παγούρι. Το ήπιε όλο, αλλά μετά από λίγους μήνες πέθανε. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχει την τύχη της ο Πευκιάς.
Ο καρκίνος λοιπόν, αποτελεί βασικό όπλο στη φαρέτρα του Αντώνη Κλαδούχου, στη διαχείριση κρίσεων. Τώρα θα μου πείτε: Αφού οι κεραίες ήσαν ανενεργές, τι καρκίνος και πράσινα φάρμακα; Γιατί δεν έριξαν τις κεραίες που εκπέμπουν; Γιατί δεν έχουν πειράξει καμία κεραία κινητής τηλεφωνίας, από αυτές που είναι πάνω και δίπλα σε σπίτια; Αν τους πειράζουν τα φυτοφάρμακα, γιατί δεν υλοποιούν το ευρωπαϊκό πρόγραμμα συλλογής και αποκατάστασης των φιαλών φυτοφαρμάκων, που τους προτείναμε πέρσι τέτοια μέρα (Παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος); Χιλιάδες τοξικές φιάλες πέφτουν στις ρεματιές μας και μολύνουν χώματα, ποτάμια και θάλασσα. Μιας και είναι τόσο ευαίσθητοι με την υγεία μας, γιατί δεν κάνουν κάτι ουσιαστικό;
Η απάντηση είναι γνωστή. Ο καρκίνος, όπως και όλα τα θέματα, δεν μας νοιάζουν επί της ουσίας. Επί της εξ-ουσίας μας κόφτουν και μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου