Από τη σημερινή ΣΦΗΚΑ:Της αμύνης τα παιδιά…
Η συμμετοχή στα κοινά, ομολογουμένως, είναι μια πολύ σύνθετη λειτουργία. Συμμετέχεις, αντιστέκεσαι, ενοχλείσαι, προτείνεις, επιτίθεσαι, αμύνεσαι, απογοητεύεσαι, χαίρεσαι, αγανακτείς, ενθουσιάζεσαι, ονειρεύεσαι, μιλάς, ακούς, ψάχνεις, ψάχνεσαι, σχεδιάζεις, διαβάζεις, ρωτάς, απαντάς.
Ιδιαίτερα μεγάλο κομμάτι ήσαν και είναι, οι στιγμές άμυνας. Είναι οι στιγμές που σχεδιάζονται «καταστροφικές επιθέσεις» από κάποιους για το περιβάλλον, το δημόσιο χώρο, τη δημοκρατία, τα εργασιακά δικαιώματα, τα προϊόντα και αναγκάζεσαι να οργανώνεις ή να συμμετέχεις σε άμυνες, για να αποτρέψεις τους «κατακτητές». Προσπαθείς να πείσεις, όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες να ενεργοποιηθούν, ώστε να αποτρέψουν τα σχέδια κάποιων επιχειρηματιών ή πολιτικών ή συνήθως και των δύο μαζί.
Η πρόσφατη εμπειρία αλλά και η ιστορία έχουν δείξει ότι αν κινητοποιούνται οι πολίτες, δύσκολα νικούν οι επιτιθέμενοι. Αυτό είναι το σημείο κλειδί στις μάχες που δίνονται και ευτυχώς τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αρκετές επιμέρους «νίκες», που μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε.
Είναι όμως, πολύ ψυχοφθόρο να αμύνεσαι συνέχεια. Αναγκαίο μεν, αλλά …εκνευριστικό. Όταν ο χρόνος είναι δυσεύρετος και αναγκάζεσαι να αναλώνεις πολύ από αυτόν σε «αμυντικούς σκοπούς», μειώνεται η δημιουργικότητα και η «επιθετική πλευρά» της συμμετοχής. Αυτή η πλευρά, που κάθε συμμετέχοντας ονειρεύεται. Η θετική, η δημιουργική, η «ουτοπική». Αυτή που μας αρέσει.
Τι να κάνεις, όμως; Να αφήσεις να γίνουν εργοστάσια με λιθάνθρακα; Να αφήσεις να ξεπουλήσουν ότι δημόσιο έχει μείνει; Να αφήσεις να βιάζουν τη δημοκρατία και να σφυρίζεις απαθής; Να αφήσεις τους άρχοντες να αδιαφορούν για τον Πευκιά; Να αφήσεις να καούν τα δάση και να μην τα φυλάς; Δεν γίνεται!
Το κακό της υπόθεσης είναι ότι πληθαίνουν οι περιπτώσεις άμυνας. Μας την πέφτουν από παντού. Το καλό είναι ότι σε κάθε τέτοια μάχη, κάνεις καινούριους «συμμάχους» και γνωρίζεις κι άλλους που ενοχλούνται. Πολλαπλασιάζονται οι σπίθες και έτσι η φωτιά της δημιουργίας, ανάβει ευκολότερα στη συνέχεια. Συγκροτούνται κοινότητες ανθρώπων, που με αφορμή μια άμυνα, ήρθαν και μπορούν να παραμείνουν κοντά.
Η συμμετοχή, με τον τρόπο που την βιώνουμε εμείς στην Αρμονική Ανάπτυξη, έχει χαρές και λύπες. Δεν είναι λίγες οι στιγμές της απογοήτευσης, της διάθεσης να τα παρατήσεις όλα και να ιδιωτεύσεις. Όμως, πάντα κάτι γίνεται, κάτι σε ενοχλεί και συνεχίζεις. Η «φωτιά», ευτυχώς, δε σβήνει εύκολα.
Όπως έχουν πει κάποιοι άλλοι αγωνιστές και ασπαζόμαστε κι εμείς, «αντιλαμβανόμαστε τη μερικότητα των αγώνων μας και είμαστε πάντα έτοιμοι να προσθέσουμε και να προστεθούμε. Απέναντι στην αφαίρεση και τη διαίρεση που χρησιμοποιούν οι εξουσίες, αντιτάσσουμε την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό». Και όπου το πει…
Ανδρέας Απ. Ζάρρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου