Αμαρτίες εκλογών παιδεύουσι πόλεις…

Στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο ψηφίσαμε να φύγει η «νησίδα» που υπάρχει στον παραλιακό δρόμο εδώ και τέσσερα χρόνια. Αν περάσει η απόφαση τον έλεγχο νομιμότητας, μπορεί να γίνει το θαύμα και να αποσυρθεί πριν το καλοκαίρι. 

Η συζήτηση του θέματος μού έφερε πάλι στο μυαλό την κληρονομιά που άφησαν οι επιλογές της προηγούμενης δημοτικής αρχής για την πόλη του Ξυλοκάστρου, επιλογές οι οποίες διαδραματίστηκαν στα τέλη κάθε δημοτικής θητείας της. Ας τις ξαναδούμε λίγο, όχι για να ξαναζωντανέψουμε πάθη και αντιθέσεις, αλλά μπας και πάρουμε κάποτε κανά μάθημα από την πρόσφατη αυτοδιοικητική ιστορία και τα παθήματά μας.

Λίγο πριν τις δημοτικές εκλογές του 2006 ξεκίνησε η ανάπλαση των Αποθηκών Φραντζή. Το 2010 αναπλάστηκε ο παραλιακός δρόμος από Αρίωνα μέχρι Κούστα (καλό ή κακό το έργο είναι το μόνο που τελείωσε) και το καλοκαίρι του 2014, πριν την αλλαγή φρουράς στον δήμο, ξεκίνησε η ανάπλαση από Κούστα μέχρι Ρουβέρα, που ήταν κι ένα από τα βασικά θέματα της προεκλογικής περιόδου.

Η κατάληξη είναι γνωστή και ορατή. Τρία έργα με προϋπολογισμούς εκατομμυρίων ευρώ που θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν τη μορφή της πόλης, δυστυχώς την υποβάθμισαν και συνεχίζουν να την υποβαθμίζουν αισθητικά και λειτουργικά. Και στις τρεις περιπτώσεις αγνοήθηκαν οι φωνές της αντιπολίτευσης και των πολιτών. Στις Αποθήκες Φραντζή ο λάθος τρόπος δημοπράτησης και το τραγικό σχέδιο του εστιατορίου των 500m² ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων εντός και εκτός ΔΣ, αλλά δεν εισακούστηκαν (το πληρώνουμε αυτό έχοντας ένα κουφάρι στη βιτρίνα της πόλης 12 χρόνια τώρα και έχοντας χάσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και μια λαμπρή ευκαιρία για ένα έργο που θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορία του τόπου μας). Και με το σχέδιο της ανάπλασης του παραλιακού δρόμου δεν είχαν ανοικτά αυτιά οι προηγούμενοι αρχόντοι. Αν και τώρα όλοι αναγνωρίζουν ότι η πρότασή μας για πλακόστρωση όλου του παραλιακού σε ένα επίπεδο και η μικτή χρήση του ήταν η καλύτερη, τότε δεν εισακούστηκε. Με τα χρήματα που ξοδεύτηκαν θα μπορούσαμε να έχουμε ένα πολύ πιο λειτουργικό και όμορφο αποτέλεσμα και να μην είχε ερημώσει η μισή πόλη.

Αναπλάστηκε το ένα κομμάτι του παραλιακού λοιπόν, όπως αναπλάστηκε! Για το υπόλοιπο, αν και οι προδιαγραφές ήταν καλύτερες λόγω μεγαλύτερου πλάτους, επινοήθηκε ένα τραγικό σχέδιο με νησίδα και δρόμο διπλής κυκλοφορίας που καταδίκαζε ορισμένα μαγαζιά σε κλείσιμο, μιας και τους άφηνε ελάχιστο έως καθόλου χώρο για τραπεζοκαθίσματα. Όπως ήταν φυσικό το σχέδιο αυτό προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις, που αυτή τη φορά ήταν και πιο έντονες και πιο οργανωμένες και τελικά κατάφεραν να ακυρώσουν το έργο με κληρονομιά αυτή την ωραία βραχονησίδα και εμάς χρεωμένους και υποχρεωμένους να πληρώσουμε κάτι που δεν έγινε!

Κι εδώ η επιμονή της προηγούμενης δημοτικής αρχής να ξεκινήσει το έργο πριν φύγει ήταν έντονη, παρ’ ότι δεν μετείχε στις εκλογές του 2014. Παρ’ όλη την επιμονή της όμως, οι συνδυασμοί που μετείχαν στις εκλογές θα μπορούσαν να έχουν αποτρέψει την εκκίνηση του έργου, μέχρι να γίνουν οι αλλαγές που όλοι συμφωνούσαν ότι είναι απαραίτητες και θα απέτρεπαν τις προσφυγές και τη ματαίωσή του. Δυστυχώς όμως οι υπόλοιποι συνδυασμοί την κρίσιμη στιγμή κρύφτηκαν και μάσησαν τα λόγια τους. Δεν έκαναν δεκτή την πρόταση της Συμπολιτείας για κοινή δέσμευση ότι το έργο δεν θα ξεκινήσει αν δεν συμφωνήσουμε σε ένα νέο σχέδιο. Δεν εμφανίστηκε κανένας τους στην πρόσκληση των καταστηματαρχών της παραλίας για συζήτηση, εκτός από τη Συμπολιτεία. Προτίμησαν να μιλάνε στο παρασκήνιο και ανάλογα με τον ακροατή να λένε αυτό που θέλει ν’ ακούει για να μην χαλάσουν την καρδιά κανενός. Ούτε των πολέμιων, ούτε των υποστηρικτών του έργου. Ψηφαλάκια βλέπετε είναι όλα.

Η μεν σημερινή δημοτική αρχή προεκλογικά έπιασε το θέμα απ’ έξω απ’ έξω και δεν χάλαγε καρδιές, ενώ μετεκλογικά δεν πάτησε πόδι όπως όφειλε ως μελλοντική δημοτική αρχή. Η δε μείζονα μειοψηφία ενώ στην αρχή είχε σημαία της το θέμα, μετά την αποχώρηση Κλαδούχου ανέκρουσε πρύμναν, πάτησε σε δύο βάρκες, ψωνίζοντας και από τις δύο πλευρές. Χαμήλωσε τους τόνους και προσπάθησε να είναι και με τους διαφωνούντες, αλλά και με τους εμπνευστές του έργου, που της πρόσφεραν εκλογική στήριξη και φρέσκια πελατεία. Έτσι έμεινε μόνη η Συμπολιτεία να τα λέει έξω από τα δόντια και να τονίζει την αναγκαιότητα αλλαγής του σχεδίου. Καλύτερα να αργήσουμε λέγαμε, παρά να γίνει αυτό το λάθος, ακόμα και αν αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χαθεί η χρηματοδότηση. Η εξέλιξη δυστυχώς μας δικαίωσε.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά περνάνε τα χρόνια και συνηθίσαμε να βλέπουμε ερείπια, μπάζα και μισοτελειωμένες νησίδες, αποδεχόμενοι υποσυνείδητα μια μοίρα που δεν μας αξίζει. Ή μήπως μας αξίζει;

Ανδρέας Απ. Ζάρρος