22/4/2018. 75 χρόνια μετά τη γέννηση του Αργύρη Χιόνη...
Η μοίρα τα έφερε έτσι και γνωρίσαμε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο. Τον Αργύρη Χιόνη τον ποιητή, τον καλλιεργητή της γης, τον φίλο. Αν και έχουν περάσει περισσότερα από 6 χρόνια από τη μέρα που μας την έκανε, δεν το χωνεύω με τίποτα. Με τίποτα όμως...
Παρηγοριέμαι μόνο όταν σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε όλοι εμείς που τον γνωρίσαμε από κοντά και μας τίμησε με τη φιλία του. Τυχεροί που απολαύσαμε τον λόγο του, που ήταν σαν καφές βαρύς γλυκός. Βαρύς λόγω ουσίας και νοημάτων και γλυκός γιατί οι λέξεις έβγαιναν από το στόμα του σαν μέλι, σαν μουσική. Μάλλον είχε ερωτική σχέση με τις λέξεις. Τυχεροί επίσης που γλεντήσαμε μαζί του, γιατί το χιούμορ και το κέφι του ήσαν αστείρευτα...
Ελπίζω το μπόλιασμα που μας έκανε να έχει αποτέλεσμα. Να ζήσουμε με αξιοπρέπεια έως τέλους, όπως έκανε κι αυτός. Να έχουμε μεγάλο ανάστημα σαν άνθρωποι, γιατί μας έμαθε ότι "το ύψος του ανθρώπου ξεκινά από τα πόδια και φτάνει μέχρι το κεφάλι. Από εκεί και πάνω ξεκινά το ανάστημά του". Να πατάμε με σεβασμό την άσφαλτο, γιατί "από κάτω της υπάρχουν πέτρες που ονειρεύονται κήπους". Και πόσα άλλα, που ευτυχώς τ' άφησε και γραπτά για να μην τα ξεχνάμε...
Ας πιούμε σήμερα ένα ποτήρι στη μνήμη του. Εβίβα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου