Το παρακάτω κείμενο, μάς το έστειλε ο φίλος βιοκαλλιεργητής Γιώργος Φούφας, μέλος της Ελευθεριακής Κίνησης Κορίνθου.
Η ελεγχόμενη οικονομική κρίση, τα τελευταία δύοχρόνια, αποκαλύπτει σε πλανητικό επίπεδο, τις ουσιαστικές προθέσεις του συστήματος, στους διαθέτοντες καλή ιστορική μνήμη και θεμελιωμένη πολιτική και κοινωνική συνείδηση, όσο κι αν χρησιμοποιούνται μέθοδοι παραπληροφόρησης και παραπλάνησης.
Το παγκόσμιο σύστημα εκμετάλλευσης και κυριαρχίας επάνω στον άνθρωπο και την φύση, πραγματοποιεί μια ιστορική μετάβαση, σ ένα άλλο ανώτερο επίπεδο, αποκτώντας διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Η οικονομική κυριαρχία (το κεφάλαιο), εκφρασμένο από τις υπερεθνικές ελίτ, ανακατανέμει τον πλούτο παγκόσμια, μεταβάλλοντας τον χάρτη της οικονομικής ισχύος, αναδεικνύοντας ως αναδυόμενες αγορές, χώρες της Ανατολής (Κίνα), της Ασίας (Ινδία, Πακιστάν), και της Λατινικής Αμερικής (Βραζιλία), ακόμα και της Αφρικής (Ν.Αφρική). Χώρες αουτσάιντερ, που έως πρόσφατα ανήκαν στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Οι υπερεθνικές οικονομικές ελίτ, παίζοντας με τα δομικά στοιχεία του καπιταλισμού (χρηματοπιστωτικό σύστημα, Διεθνοποίηση του Κεφαλαίου κ.λ.π.), μεταθέτουν αργά αλλά σταθερά τις βάσεις της οικονομικής ισχύος, σε περιοχές του πλανήτη που παρουσιάζουν τα εξής χαρακτηριστικά:
-Διαθέτουν νέες πολυπληθείς παρθένες αγορές ( με εκατομμύρια υποψήφια εξαρτημένα άτομα της κουλτούρας της κατανάλωσης).
-Εργασιακές συνθήκες ( εξευτελιστικές αμοιβές, εξαντλητικά ωράρια εργασίας, ανύπαρκτη ασφάλιση), που αποτελούν το δόγμα ανέκαθεν της δουλοκτησίας, για σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων στις χώρες αυτές.
-Ασύδοτη άντληση φυσικών πόρων αλλά και ελαστικότητα στην χρήση ενεργειακών επιλογών, (από την ευρεία χρήση Λιθάνθρακα στην Κίνα, την ανάπτυξη προγραμμάτων παραγωγής Πυρηνικής Ενέργειας στην Ινδία και το Πακιστάν έως την χρήση της αμφιλεγόμενης και τελικά επικίνδυνης παραγωγής ενέργειας από Βιομάζα στην Βραζιλία, με θύμα το τροπικό δάσος του Αμαζονίου).
Χαρακτηριστικά, που αποκτούν αποτελεσματικότητα για τις επιλογές του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, όταν συνοδεύονται στις αναδυόμενες αυτές οικονομίες από τις στοιχισμένες πολιτικές και κοινωνικές εξουσίες των περιοχών αυτών.
Η παγκόσμια κυριαρχία, κατόρθωνε ν’ αποκρύπτει έως τώρα, είτε με την λεγόμενη «Ανάπτυξη» της οικονομίας, που ουσιαστικά αφορά την ανάπτυξη του κεφαλαίου και την υπανάπτυξη των κοινωνιών, είτε με τις τεχνητές οικονομικές κρίσεις, την πραγματική απειλή για το ανθρώπινο είδος αλλά και το πλανητικό οικοσύστημα, που δεν είναι άλλη από την διαφαινόμενη περιβαλλοντική καταστροφή της Γης που επελαύνει.
Οι συνέπειες της διατροφικής κρίσης τις τελευταίες δεκαετίες, στις χώρες του τρίτου κόσμου, στέλνουν το μήνυμα ζωντανό στην Δύση, με το παλιρροϊκό κύμα της μετανάστευσης να διογκώνεται συνεχώς.
Οι περιβαλλοντικοί μετανάστες, θα μεταβάλλουν τις πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες της ευμάρειας των προνομιούχων λίγων, σε βάρος των πολλών, οδηγώντας σε κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις πρωτόγνωρες για τα επόμενα χρόνια στις Δημοκρατίες της Αντιπροσώπευσης σε Βόρεια Αμερική, Ευρώπη και Ρωσία.
Οι κλιματικές αλλαγές, γίνονται δραματικές όμως και για τις χώρες του ήδη αναπτυγμένου κόσμου (σαρωτικές πυρκαγιές σε Αυστραλία και Καλιφόρνια), παρατεταμένη ξηρασία στην νοτιοανατολική Ευρώπη, ακραία καιρικά φαινόμενα με ανεμοθύελλες, ασυνήθιστους παγετούς και έντονες βροχοπτώσεις στην Β.Ευρώπη.
Η μηδενιστική λογική της παγκόσμιας κοινωνικής και οικονομικής κυριαρχίας για το μέλλον του πλανήτη δεν διακρίνει τον κίνδυνο της καταστροφής της ανθρώπινης ύπαρξης και όλων των οικοσυστημάτων στον πλανήτη.
Προβάλλοντας την πλαστή παγκόσμια οικονομική κρίση, οδηγούν τις κοινωνίες σε μια βαθιά ανασφάλεια ορίζοντας την διαδρομή τους σ’ ένα οργουελλιανό μέλλον (στις σκοτεινές αβύσσους της πλήρους κι απόλυτης ανελευθερίας).
Κανένα σχέδιο των υπερεθνικών ελίτ της κυριαρχίας δεν θα τελεσφορούσε αν δεν υπήρχε η αγαστή συνεργασία με τις πολιτικές εξουσίες, που ως επικυρίαρχοι των λαών, διαθέτουν και την νομοθετική δύναμη (με επιβολή όλοκαι συχνότερα διαταγμάτων εκτάκτου ανάγκης και συνταγματικών εκτροπών από τον ούτως ή άλλως άνισο νομικό τους πολιτισμό), και την κατασταλτική ισχύ (αστυνομική και στρατιωτική), αλλά και την απόλυτη δύναμη της παραπληροφόρησης των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε. (φερέφωνα της κρατικής προπαγάνδας). Προβάλλεται λοιπόν η ανάγκη για το υπερεθνικό κεφάλαιο και τους πιστούς υπηρέτες του, τα κράτη και οι κοινωνίες να είναι επιτηρούμενες.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη στην Ελλάδα, η αντίστοιχη στην Ισλανδία, οι συγκρούσεις πολιτών και στρατιωτικών με το καθεστώς στο Μπαγκλαντές, οι οδομαχίες των εργαζομένων στην Γουαδελούπη και τις άλλες Γαλλικές αποικίες, με τις αποικιοκρατικές δυνάμεις καταστολής του Σαρκοζί, οι πρώτες εξεγέρσεις σε χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και το διαρκές απεργιακό κύμα με βίαιες αντιδράσεις των εργαζομένων, που σαρώνει τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, αναδεικνύουν τον νέο εσωτερικό εχθρό, για την παγκόσμια εξουσία. Είναι ο πολίτης που αγωνιά και αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον.
Διευρύνουν τον όρο «τρομοκρατία», συμπεριλαμβάνοντας στο τέλος και θα το δούμε αυτό σύντομα, ακόμα και την πολιτική ανυπακοή.
Τις τελευταίες μέρες, στην Ελλάδα, με το πρόσχημα της κοινωνικής ειρήνης κι ευταξίας, ξεθάβουν χουντονόμους, κάνοντας συνώνυμο τον πολιτικό ακτιβισμό των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων, με το ποινικό έγκλημα, που διαθέτει καθαρά ατομικά χαρακτηριστικά, συλλογικοποιώντας την ενοχή, νομική και ηθική, και ταυτίζοντας την λαϊκή αντιεξουσία με τις φαιές πολιτικές ακροβασίες ομάδων ή σεχτών, που απλώς αυτοαναφέρονται με την βία γιατί ιδεολογικά δεν υπάρχουν.
Στήνουν αγροτοδικεία σε όλη την Ελλάδα, για να προλάβουν την επαπειλούμενη αγροτική εξέγερση, σχεδιάζουν τον περιορισμό της διαμαρτυρίας (πορείες-συγκεντρώσεις), οσμιζόμενοι την αντίδραση της εργατικής τάξης. Η αλληλεγγύη των κοινωνιών είναι το πρόταγμα για την ελευθερία και το ανάχωμα στα σχέδια της διεθνούς εξουσίας για την ολοκληρωτική μας καθυπόταξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου