Περί μνησικακίας...

Μετά τη συζήτηση της Ειδικής Περιβαλλοντικής Μελέτης και πριν το θέμα Κλωνή, βγήκαμε λίγο στον προθάλαμο της αίθουσας του ΔΣ. Εκεί συναντώ τον Γιώργο Οικονομίδη και μου λέει: «Αντρέα, με τις Αποθήκες Φραντζή τι θα γίνει; Ανησυχώ πολύ!».

Εκείνη την ώρα έβγαινε ο δήμαρχος (προς νερού του) και λέω στον Γιώργο: «Αυτόν ρώτα. Τα παραπονά σου στο δήμαρχο!».

Αυτό ήταν. Πυροδοτήθηκε ο μηχανισμός και ο δήμαρχος εξερράγη.

«Είσαι μνησίκακος!» μου φωνάζει. «Για όλα σου φταίει ο δήμαρχος». «Η μνησικακία σου …» και άλλα τέτοια παρόμοια που δεν θυμάμαι ακριβώς. Μάλιστα, επιχειρηματολόγησε λέγοντας ότι είχα πάει στο δήμο για να φτιάξω έναν υπολογιστή (το 2003 ήταν η τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο) και δεν του μίλησα! Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, γιατί συνηθίζω να μην χαιρετάω ορισμένους ανθρώπους. Αυτούς που δεν γνωρίζω και αυτούς που ξέρω ότι με συκοφαντούν με ψέματα, λάσπη και λοιπά υλικά, στα «κατώγια» και όχι δημόσια. Αυτούς που μου τα χώνουν δημόσια, τους λέω κι ένα γεια…

Δεν απάντησα στις ύβρεις, γιατί δεν το θεώρησα απαραίτητο. Όπως δεν απάντησα και μέσα στην αίθουσα, όταν μιλούσα και συνέχεια με διέκοπτε και φώναζε. Νικιέται; Δεν νικιέται! Μίλησε όμως ο δάσκαλός μου, ο Τάκης Παπανικολάου, φυσικός επί 32 και πλέον χρόνια στην πόλη, γυμνασιάρχης και τώρα συνταξιούχος.

Μίλησε και είπε: «Δήμαρχε, ο Καβάφης λέει: Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.»

Έκρηξη δεύτερη, ισχυρότερη της πρώτης. Το τι έσουρε του δάσκαλου δεν λέγεται. Θα σας πω ένα, που παρ’ ολίγο να με κάνει να χάσω τον έλεγχο και ένα άλλο που μας έκανε και γελάσαμε: «Χαίρομαι που τα παιδιά μου δεν σε είχαν καθηγητή» και «Είσαι ένας… ένας… ένας ΚουΚουέ!» έλεγε αφρίζοντας. Μετά θυμήθηκε κάτι που έγινε πριν 5 χρόνια και του είχε πάει κόντρα ο σύλλογος καθηγητών, στο σχολείο που ήταν γυμνασιάρχης ο δάσκαλος!

Μνησίκακος εγώ κατά τ’ άλλα… (Μνησικακία κατά Τεγόπουλο-Φυτράκη: (η) ουσ. ανάμνηση κακού που τη συνοδεύει επιθυμία για εκδίκηση, για ανταπόδοση).

Στο τέλος και μόλις ξαναείπε αυτό για τα παιδιά του, παρά λίγο να χάσω τον έλεγχο. «Δεν ντρέπεσαι λιγάκι να μιλάς έτσι στον άνθρωπο; Δεν ντρέπεσαι;» φώναξα. Ευτυχώς συγκρατήθηκα και δεν το χόντρυνα. Μόνο ένα «Άντε κατούρα να ησυχάσουμε» είπα. Και πήγε. Και ησυχάσαμε.

Αν και 7-8 τ.μ. ο προθάλαμος, ήσαν παρόντες πολλοί συμπολίτες που απόλαυσαν το θέαμα. Ο πρώτος πολίτης της πόλης προπηλακίζει για άλλη μία φορά πολίτες, που δεν είναι υπήκοοι. Παρόντες ήταν και δικοί του σύμβουλοι. Όπως κάνουν και εντός αιθούσης επί 7 έτη, έτσι και εκτός, δεν μίλησαν καθόλου. Μπορεί και να μην …άκουσαν. Εθελοντές κωφάλαλοι, βλέπετε. Εκεί μόνο, γιατί στα «κατώγια», η γλώσσα τους ροδάνι… Να τον χαίρεστε, λοιπόν! Εσείς, γιατί για τα παιδιά σας δεν το εύχομαι...

Ανδρέας Απ. Ζάρρος

ΥΓ: Όσοι ξέρετε τον Τάκη Παπανικολάου, δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω κάτι παραπάνω. Όσοι δεν τον ξέρετε, απλά να πω ότι είναι ένας βαθιά δημοκρατικός και ευαίσθητος άνθρωπος και γι’ αυτό, σπάνιος. Για το δήμαρχο τι να πω; Ψάχνω τις αιτίες της μνησικακίας μου και δεν καταλήγω πουθενά. Μήπως στην προηγούμενη ζωή ήμουν παπαρούνα και ο δήμαρχος γίδα κι ερχόταν να με φάει και του το κρατάω; Λες;

Κουταμάρες λέω, ε; Αλλά τι να πω, που εδώ και 7 χρόνια δεν απαντάει ποτέ πολιτικά, σε αυτά που λέμε; Μια ζωή εμπάθειες, μνησικακίες και κουραφέξαλα. Μια φορά απάντηση επί της ουσίας δεν μας έχει δώσει. Τι νάχουμε μαζί σου βρε δήμαρχε; Μήπως σε ξέραμε κι από παλιότερα; Όμως υπάρχουν και άλλες απόψεις, τι να κάνουμε; Και πρέπει να καταλάβεις ότι μπορεί να υπάρχουν και από άλλους λόγους, εκτός της μνησικακίας και της εμπάθειας. Μπορεί έτσι να πιστεύουν αυτοί οι άλλοι. Κάτι διαφορετικό να λένε, αλλά δεν είναι βρε παιδί μου προς θάνατον. Μην τρομάζεις. Καλό, καλό, καλό…